Wie schrijft, wordt gelukkiger

Christel Cosijn op Bonaire bij Jibe City
Mijn huiskamer staat op zijn kop, want als ik iets doe, doe ik het liefst alles tegelijk. Tussen de kwasten, potten verf en stapels kranten ligt de inhoud van kasten en lades verspreid. De nieuwe opbergdozen staan glimmend te wachten tot ze gevuld worden. In de eerste tachtig-liter-doos gaat Nikita. Tekeningen, rapporten, kettinkjes met ‘mama’, hartjes en kleurblaadjes. En nog meer tekeningen, uit de periode dat ik in Nederland zat en zij op Bonaire. Er is nog genoeg plaats voor de tas met brieven en vakantiedagboeken die ik kreeg na het overlijden van mijn moeder. Ik pak er een schrift uit, schuif wat rommel van de bank en begin te lezen. En zo ontstaat er langzaam een soort ritme van muren witten, opruimen, koken, ontmoetingen met vriendinnen en lezen. De schriften sleuren me nachtenlang zonder pardon mee terug in de tijd.

In 1992 landde ik op Bonaire. Er is sindsdien veel gebeurd. Met het eiland en ook met mij. Soms denk ik wel eens dat het teveel is geweest. De rek ging er steeds harder uit doordat de grens tussen willen en kunnen te vaak werd overschreden. Typisch voor een ADHD-er. Ik kon niet meer. En dat heeft mijn angst iets te missen van het leven, uiteindelijk veranderd in rust. Vooral in mijn hoofd. En dankzij de computer hoef ik zelfs nog amper de deur uit.
En daardoor surf ik al jarenlang rond op internet. Er is zoveel te zien en te leren. En het meeste is nog gratis ook. Voordat het computertijdperk aanbrak las ik stapels boeken. Meestal een stuk of vijf tegelijk. Ik surfte graag van boek naar boek. Van romans, novellen, reisverhalen en zelfhulpboeken naar boeken over geschiedenis, sterrenkunde, psychologie, kunst, filosofie, spiritualiteit, gedrag en wetenschap. Zolang het maar boeide. En autobiografieën. Die las ik ook graag.

Zelf zou ik dat nooit doen, dacht ik toen, mijn ziel en zaligheid voor de leeuwen gooien, al vond ik het moedig van anderen. Mijn dagboekpogingen verscheurde ik altijd weer. Dat komt door mijn zusje waar ik een kamer mee deelde. Met zes meiden moet je nu eenmaal veel delen, maar zij had, geheel tegen de huisregels in, het achterbakse lef om in mijn spullen te snuffelen en mijn dagboeken te lezen. Zelfs mijn liefdesbrieven waren niet veilig. Tegenwoordig deel ik best veel van mijn privéleven via social media. Maar nu bepaal ik zelf met wie ik wat wil delen. Ik laat me op Facebook graag inspireren door een scala aan mensen. Artistiek, bijzonder, gewoon, lief, bekend en onbekend. Maar nooit achterbaks. Daar is de deleteknop voor. Een heerlijke uitvinding!

De drang die veel vrouwen hebben om steeds nieuwe tassen, schoenen en sieraden te kopen, heb ik met dingen willen weten. ‘Opzoeken!’ zei mijn moeder altijd streng als we iets niet wisten en dan werd de Dikke Vandale of de Bosatlas erbij gepakt. De encyclopedie van de buren fascineerde me uitermate, want alleen al om al die informatie te ordenen, leek me onbegonnen werk.
In ordenen ben ik nog steeds geen held, maar ik doe deze vakantie weer een dappere poging. Spulletjes wegmikken of verkopen via internet ruimt lekker op. En dan rond een uur of vijf plof ik als beloning op de bank met een wijntje en een mamaschrift. Ook Nikita groeit mee in haar vakantieverhalen. Er ligt nu een dik schrift klaar, met een harde kaft. Ik proost met mezelf en kijk om me heen. Langzaam maar zeker, bijna als vanzelf, wordt de woonkamer witter, lichter en opgeruimder. Met een behaaglijk gevoel sla ik het schrift open.

Verbaasd staar ik naar de eerste regels. Geen vakantiedagboek maar mijn oude e-mails aan haar! Waarschijnlijk heeft zij deze overgeschreven wegens gebrek aaneen printer. Een flinke klus! Mijn
handgeschreven brieven aan haar waren soms al 30 kantjes. De eerste mail is van november 2000 en de laatste van maart 2004. Het voelt vreemd om mijn eigen geschiedenis te lezen in het vertrouwde ouderwetse handschrift van mijn moeder. Lieve en soms ook minder lieve woorden nemen me mee terug naar de donkerste periode van mijn leven.

Het kostte me na dat avontuur heel wat jaren om weer op adem te komen. Maar de harde veroordelende muren van familie, vrienden en onbekenden vanwege mijn levenskeuzes werden achteraf mijn geluk. Door van mijn pijn mijn gereedschap te maken, lukte het me al schilderend en schrijvend in mijn kracht te gaan staan. Maar dat kon en deed ik niet alleen. Het is dankzij drie sterke vrouwen in mijn leven: Nikita, Richelle en Leontien. En dankzij Maurits. Hij mailde mij eerst weer tot leven.

En uit het niets komen er nu steeds meer bijzondere mensen op mijn pad. Mensen die het ook anders hebben gedaan. Het heeft hen stuk voor stuk gelukkiger gemaakt. Het geheim daarvan is zinvol leven. Leven vanuit je hart. En je talenten gebruiken om anderen te helpen gelukkiger te worden. Als onze website klaar is, is dat precies wat ik voor anderen ga doen. Wil jij nu al optimaler leven, maar je weet niet hoe? Als een gelukkiger leven je niet afschrikt, laten we dan eens samen kijken naar de mogelijkheden. Schrijf me via: info@bigbangexpress.com

Door Christel Cosijn, in: Amigoe, 23 juli 2015

Nieuwe keuzes, nieuwe kansen

Christel Cosijn
Terwijl in Nederland de mussen van het dak vallen, zit Nikita letterlijk te zweten op de laatste loodjes van het tweede jaar. Mijn oog valt op de titel van het document: ‘Tweede kans portfolio’. Het is altijd fijn om een tweede kans te krijgen, bedenk ik me.

Ik blader het document door en lees haar verslag over het meisje dat ze al maandenlang coacht. Haar cochee is over. Nikita is trots op haar. Elke week gaat ze naar haar toe. Soms zijn er ook gesprekken met school en ouders. Nikita geeft haar cochee onverdeelde aandacht en biedt een luisterend oor. Het kost haar telkens 2 uur treinen heen en weer naar Den Haag. Den haag, de stad die sinds de dood van de Arubaanse Mitch Henriquez, elke dag in het nieuws is. Als ik naar die beelden kijk, word ik misselijk van angst. Ik moet er niet aan denken dat mijn meisje per ongeluk tussen de relschoppers belandt. Ik ben echter niet de enige die zijn hart vasthoudt als hij het nieuws aanzet.

Haagse Schilderswijk
Demonstranten en relschoppers maken de Haagse Schilderswijk nachtenlang onveilig. Niemand snapt de link tussen de dood van Mitch en de heftige reacties van de relschoppers tegen de Haagse politie. Of doet die laatste maar alsof ?

De familie en nabestaanden van Mitch distantiëren zich van alle geweld. Zij willen ruimte om te rouwen en een stille tocht zonder heisa. Op Aruba zal Mitch een waardig laatste afscheid krijgen. Zij eisen die rust terecht op, want voor een laatste afscheid bestaat geen tweede kans.

Google voert me naar het eerste deel van de documentaire ‘Blauw en Bont in de Schilderswijk’, welke in december 2014 werd uitgezonden. In de hoofdrol Moustafa (Moes, 40), een timmerman uit de Haagse Schilderswijk, die blijvend invalide zou zijn geworden door politiegeweld. Ook toen waren er rellen. Want, en dit is waarschijnlijk nog steeds de pijnlijke angel, bureau Heemstede zou getuigend beeldmateriaal achterhouden.

Het zero-tolerance-beleid pakt averechts uit, maar de wet laten overtreden door enkelingen omdat ze anders boos worden, maakt de samenleving niet veiliger. Een aantal Haagse politieke partijen willen ‘de zaak Moes’ op de agenda, nadat hij opnieuw wordt aangehouden en onverzekerd rondrijdt. Ook blijkt dat hij nog een fiks bedrag aan boetes heeft uitstaan.

De gedempte put gaat deze week weer open. Opnieuw staat de broeierige verhouding tussen politie en allochtone Schilderwijkers op de politieke agenda. Minder agressieve aanhoudingstechnieken zouden veel schade kunnen voorkomen, aan beide kanten. Onbegrijpelijk genoeg is er wel een enorm budget voor agressie, vernielingen en machtsvertoon.

Wayne Dyer
Om al die gewelddadige nieuwsbeelden wat te compenseren, zoek ik inspiratie op You Tube. Als pabo-student was ik diep onder de indruk van Wayne Dyer, auteur van onder andere ‘Niet morgen maar nu‘. Dertig jaar geleden leerde Wayne Dyer dat je alles van je leven kunt maken wat je wilt. Het geheim zit hem in je leren afstemmen op de juiste frequentie met de juiste focus. ‘Schrijf je wensen op, kom in beweging en het universum zal je antwoorden,’ was zijn advies.

Enthousiast, maar vooral ook nieuwsgierig, volgde ik zijn raad op om 10 wensen op een blaadje te schrijven. Ik hing ze ergens op waar ik ze dagelijks kon zien en lezen. Een jaar later waren ze allemaal vervuld. Ik was geëmigreerd naar het buitenland, woonde op een tropisch eiland, had een fantastische baan, een lieve vriend, leuke collega’s en nieuwe vrienden. En jippie! Nooit meer kou, regen of sneeuw. Ik leerde snorkelen, haalde mijn rijbewijs en kocht mijn eerste auto. Ons huisje in de kunuku was de hemel op aarde. We hadden geen tv en noch telefoonverbinding en de stroom kwam van de generator, die regelmatig uitviel. Dan werd er ook geen water opgepompt uit de put. Mobieltjes en computers bestonden nog niet. Er was wel een videotheek in het dorp met goede films. Ik had het leven waarvan ik had gedroomd en stuurde mijn moeder fotokaartjes van Bonaire met de tekst: ‘Mam, ik leef echt in deze ansichtkaart! ‘

Nieuwe kansen
Als tiener experimenteerde ik al graag met wensen. Dat het universum vaak ruim de tijd neemt om ze te vervullen, werd me pas veel later duidelijk. Het ging net als bij Merlijn de tovenaarsleerling behoorlijk mis. Mijn heerlijke leven veranderde in een puinhoop en wat ik ook deed om mijn wensen ongedaan te maken, het werd alleen maar erger. Maar hoe harder de lessen, des te briljanter het inzicht. En dan maakt je leven opnieuw een fikse twist. De mist waarin je zo lang op de tast hebt rondgedoold, trekt plotseling op en onthult een verlicht landschap vol nieuwe kansen.

Het leven zal altijd schokken en beproevingen op ons pad brengen. Het overwinnen van deze beproevingen leidt er toe dat we bepaalde dingen anders kunnen zien. En vanuit dat anders zien, kunnen we andere keuzes maken. Vaak is een kleine verandering al voldoende voor een gewenst resultaat.

Ben je ook klaar om andere keuzes te maken, maar je weet niet hoe? De eerste deelnemers zijn enthousiast over de mailtrails. Bovendien hoef je de deur niet uit, omdat alles per e-mail gaat. Vraag je gratis mailtrail deze week aan via info@bigbangexpress.com.

Door Christel Cosijn, in: Amigoe, 9 juli 2015

Vakantie

Vakantie

Maandag liep ik over de boulevard. De rust die ik normaliter onder het lopen ervaar ontbrak dit keer. Het Track and Trace-systeem van de postdienst gaf gisteren melding dat mijn nieuwste studie is gearriveerd, Oplossingsgerichte Therapie. Ik grinnik even want geduld is niet bepaald mijn sterkste kant. Een karaktertrekje dat ook de genen van Nikita heeft bereikt. Nu het einde van haar 2e schooljaar nadert, bemerk ik haar zin om verder te gaan. Hup, afsluiten dit jaar en even stoom afblazen. Vakantie! Nee, ze heeft geen rust om naar huis te komen; haar eilandvriendinnetjes zijn inmiddels ook geslaagd en staan op punt van vertrek naar Nederland. Tussen haar tentamens door treint Nikita zelfs een dagje op en neer van Haarlem naar Den Bosch om een woning te checken voor een van hen. Mijn onzichtbare Nikita die ik altijd met me meedraag, stop ik steeds wat dieper weg, accepterend dat dit er nu eenmaal bij hoort. Ik ben bij lange na niet de enige. Veel ouders gingen mij voor en ook binnenkort staan veel gezinnen weer afscheid te nemen op de airport. Dan houdt niemand het droog.

Spell-check-mama
Maandag had Nikita haar laatste tentamen en moest ze tevens haar laatste verslagen inleveren. Haar Nederlandstalige spell-checker is nog steeds niet geïnstalleerd op haar inmiddels minder nieuwe laptop en ik hoop stiekem dat ze deze ook nooit laat installeren. Als spell-check-mama krijg ik namelijk zeer vertrouwelijke rapporten onder ogen. Deze gaan niet alleen over haar projecten en school, maar ook over haar persoonlijke ontwikkelingen en belevenissen. Maar niet alleen therapeuten hebben beroepsgeheim, ook moeders hebben dat. Dit wil zeggen dat wanneer je kind je intimiteiten toevertrouwt, je deze voor je moet houden. Ook al ben je nog zo ontroert dat je het graag zou willen delen. En je haalt het natuurlijk al helemaal niet in je hoofd om die in de krant te zetten. Aan een kant valt me dat zwaar, juist omdat ik zo trots ben op haar. Maar zwijgen is goud en een goede training.

Online coaching
Het afgelopen jaar zijn we ook een soort studentcollega’s geworden. Toen ik op mijn Facebook schreef dat ik mijn diploma’s had gehaald voor Online Coaching en voor Kindertekeningen Analyseren, reageerde ze dat ze trots op me was. ‘Maar, mam’, zo chatte ze later, ‘jij hebt natuurlijk wel veel minder vakken dan ik.’ En daar heeft ze een punt. Ik doe er één per keer. Maar ik ben niet te stuiten.
Afgelopen weekend hebben Richelle en ik druk beraad gehouden. Er is geen betere plek voor een vergadering dan Klein Bonaire. De creativiteit stroomt dan extra hard en je kunt er tijdens het wandelen en zwemmen ongestoord brainstormen. Inmiddels zijn de domeinnamen aangevraagd en de taken verdeeld. Maar eerst gaat Richelle nog even lekker uitrusten na een enerverend schooljaar met stressmomenten. Stressreductie is een effectieve manier om op de been te blijven. Maar niet alleen voor leerkrachten werkt online coaching. Soms ligt een oplossing zo dichtbij dat je hem daardoor juist niet kunt zien door de zo geheten blinde vlek. Daar heeft iedereen wel eens last van.

5-daagse schrijftraject
Sinds mijn oproepje in de vorige column om mee te doen aan mijn 5-daagse schrijftraject, waagden er een aantal lezers de stap. Een dame voelde zich onzeker op allerlei gebied en gaf op de 5e dag aan dat ze al haar verwachtingen had losgelaten. Van moeten en onzekerheid, switchte zij naar openstaan voor wat er op haar pad komt. Sindsdien gebeuren er allerlei positieve dingen in haar leven, juist met de dingen waar ze zo onzeker over was.
Er was ook een dame die al 20 jaar kampt met fobieën, waaronder de vrees voor openbaar vervoer, openbare ruimtes en mensenmassa’s. Ze wilde haar leven terug, zo schreef ze. De 2e trajectdag meldde ze dat ze te moe was om te schrijven, omdat ze met haar zoon uit lunchen was geweest! En dit weekend gaat ze zelfs naar een popfestival! Eenmaal begonnen gaat het proces dus gewoon door. Het lijkt wel magic.
De derde persoon zit al lange tijd zonder werk. Op de 3e trajectdag werd hij uitgenodigd voor een oriënterend gesprek. Uiteraard zijn geen van bovenstaande successen mijn verdienste. Ik bied slechts aan om mee te kijken naar hoe het anders kan.

Aanmelden gratis schrijftraject
Maandag lag ik dus al vroeg bij de deur van het postkantoor. De baliemedewerkster gaf aan dat volgens hun systeem het pakket nog niet was gearriveerd. Een lang verhaal kort: een paar telefoontjes en acht uur later toog ik alsnog zielsgelukkig met het studiepakket onder mijn arm naar huis.
Vakantie? Niet voor deze student. ‘Maar ja, mam’, hoor ik Nikita al zeggen: ‘Jij hebt natuurlijk wel maar 1 vak.’ En zo is het maar net. Fijne vakantie iedereen! Heel veel sterkte met uitzwaaien van de bursalen. En, mocht je in de vakantie zin hebben om te kijken hoe je je leven anders kunt inrichten of hoe je dat ene ding kunt aanpakken waar je zo tegen op ziet, wacht dan niet te lang. Totdat de officiële website online gaat, kun je je nog aanmelden voor een gratis schrijftraject door een mailtje te sturen naar Christel Cosijn: info@bigbangexpress.com

Door Christel Cosijn, in: Amigoe, 25 juni 2015

Identiteitsfraude… Wie is de echte Jezus?

Column: Identiteitsfraude... Wie is de echte Jezus?
Soms blader ik online de krant door en lees het nieuws dat eerder aan mijn aandacht is ontsnapt. Het is oneerlijk verdeeld in de wereld. Dat mag duidelijk zijn. Toch glimlach ik even om een advertentieslogan: ‘Wie is de echte Jezus?’
[Read more…]

De laatste koninklijke Dia di Rincon?

Column: De laatste koninklijke Dia di Rincon?
Het was Koningsdag afgelopen maandag, maar geheel tegen de traditie in werd deze niet gevolgd door een vrije Dag van de Arbeid. Koning Willem Alexander viert zijn verjaardag op 27 april. Dus niet zoals zijn moeder op zijn oma’s verjaardag, op 30 april. Dit lijkt dus het einde van die dubbeldikke Koninklijke feestdag. In het bijzonder voor Bonaire.
[Read more…]

Wat doet etnische discriminatie met je psyche?

Column: Wat doet etnische discriminatie met je psyche?
De krant doorbladeren doet me pijn. Het lot van uitgeprocedeerde asielzoekers in Nederland wordt vandaag als een rot ei bij mijn ontbijt geserveerd. Het zal je maar gebeuren dat je nergens meer welkom bent, op straat gezet, het land uit moet. ‘Steeds meer Nederlanders vangen thuis vluchteling op’, kopt de Volkskrant. ‘Maar’, zo waarschuwt de woordvoeder van Vluchtelingenwerk, ‘bezint eer ge begint, want sommige asielzoekers zijn zwaar getraumatiseerd door de gebeurtenissen in het thuisland.’ Het star volgen van regels veroorzaakt een misdaad tegen de menselijkheid. Nederland mag zich de ogen uit zijn kop schamen om juist deze kwetsbare groep op straat te zetten.
[Read more…]

Hoe overleef ik Suriname?

Column: Hoe overleef ik Suriname?
Op 1 april vliegen Richelle en ik naar Switi Sranan. Dat is geen grap. Tot voor kort stapte ik zonder nadenken op het vliegtuig, zonder spoor van vliegangst, maar tegenwoordig verdwijnen er steeds vaker airbussen van de radar. Ze verdwijnen om nooit meer teruggevonden te worden, of als wrakstukken zonder overlevende passagiers en bemanning. Zou ik een crash überhaupt willen overleven?
[Read more…]

De toekomst van Middeleeuwse hangjongeren

Column: De toekomst van Middeleeuwse hangjongeren
Terwijl ik een dagje naar Klein Bonaire ga om lekker te ontspannen, bezoekt Nikita in Amsterdam ‘Late Rembrandt‘; een tijdelijke tentoonstelling van Rembrandts laatste honderd werken. Ze had mijn uitdaging aangenomen om als pers te gaan. ‘Het was een zonnige dag,’ zo vertelt ze me later als we skypen. ‘In Nederland kun je dat ruiken, mam. Een vrouw droeg een bontjas. Nou ja, met dit weer!’
[Read more…]

De taal van tekens

Column: De taal van tekens
Soms gebeuren er dingen in je leven die te opvallend zijn om te negeren. Dat overkomt mij momenteel. Alles gaat stuk sinds ik de as van mijn vader in handen kreeg. Na mijn uitglijer van een paar weken terug vond ik het welletjes.
[Read more…]