De nieuwe bursalen maken zich klaar om uit te vliegen. Stress dus. Maar zo ver van huis word je snel volwassen. Was ik drie jaar geleden nog bezorgd om Nikita, nu is zij bezorgd om mij. De Real Meal Revolutie uit de vorige column voerde mij namelijk naar een nog extremere manier om koolhydraten te vermijden. En dat vindt ze maar niks. Maar dat verhaal bewaar ik voor later, want voor de allerlaatste Uitgevlogen vroeg ik Nikita om een terugblik.
‘Het derde jaar heb ik als zeer leerzaam en positief ervaren. Ik heb stage gelopen in een jeugddetentie, een ervaring die ik niet had willen missen! Ik werd zo leuk en warm opgevangen door mijn collega’s en heb er veel geleerd. Niet alleen qua studie maar ook over mezelf. Ik heb grenzen leren aangeven en een andere kijk gekregen op mijn omgeving. Ook voel ik me niet meer buitengesloten of alleen, zoals ik de twee voorgaande jaren wel heb ervaren. Dat was voornamelijk op school, door de houding van medestudenten.
Het eerste jaar was het ergste. Uiteraard verlangde ik enorm naar huis. Misschien omdat ze op school deden aan een soort indirecte discriminatie. Dit kwam doordat ik anders dacht en anders reageerde, niet alle trends en gewoontes kende en natuurlijk ook door de afwezigheid van gezamenlijke jeugdervaringen. Uiteindelijk werd ik genegeerd want ik hoorde bij niet één groepje. Niet omdat niemand me mocht, maar meer omdat ik nergens een klik voelde. Wellicht was ik daar zelf ook schuldig aan. Inmiddels hoor ik nog steeds niet bij een groepje, maar ga wel met iedereen om.
Medestudenten zijn nu juist geïnteresseerd in mij en ook in Bonaire. Op mijn beurt vraag ik naar hun achtergrond. Ik ontmoet zo steeds meer mensen met een interessant levensverhaal. En iedereen is zichzelf. With age everything gets better and more simple, I guess. Maar die schoolcontacten gaan niet verder dan school. Alleen met het meisje waarmee ik de eerste twee jaar in de klas zat, ga ik na school soms ook om, al is zij het tegenovergestelde van mij. En natuurlijk mijn Marokkaanse buurvrouw. Zij is al wat ouder en heeft kinderen, maar ze is leuk en gezellig.
Nu het gemis aan vriendschappen sterker wordt, trek ik er vaker op uit. Naar een goed concert bijvoorbeeld. Ik zoek online naar de goedkoopste kaartjes. Dan spreek ik af met mijn eilandvrienden en -vriendinnen die inmiddels ook in Nederland wonen. Daar voel ik me het meest bij op mijn gemak. Sinds kort ben ik vrijwilligster in een dierenopvang. Na het schoonmaken mag ik lekker met de honden spelen. En ik kijk uit naar de zomervakantie, dan ga ik misschien met mijn vader naar Valencia. Dat wil ik al zo lang.
Nog één jaar dus. Maar dan? Mijn missie is jongeren helpen door middel van coaching en/of training om zichzelf verder te ontwikkelen. Maar dat kan op zoveel manieren,dat maakt het moeilijk om over mijn toekomst na te denken. Ga ik gelijk terug naar de eilanden of blijf ik hier om meer ervaring op te doen? Misschien nog een deeltijdstudie? Iets met kunst dan, want die functie in de gevangenis leek me super. Ik zie hier veel werk en ontwikkelmogelijkheden voor mezelf. Ach, I just go with the flow. I don’t fight the waves but let them show me the way.
De nieuwe bursalen doen er goed aan om niet uitsluitend te studeren, maar ook om er op uit te trekken en te genieten van alle mogelijkheden hier. Zoek aansluiting bij anderen door gemeenschappelijke interesses, sport of ga uit, spreek af met vrienden, bezoek attracties, popconcerten of verken Europa, zodat wanneer je terugkeert naar de eilanden niet baalt dat daar niet veel te doen is. Maar verlies nooit je doel uit het oog. Ik ken bijvoorbeeld
Nederlandse studenten die naar drank stinken tijdens de les. Als je te veel feest, kom je uiteindelijk thuis zonder diploma. Maar, je moet dan nog wel je schuld aflossen. Mocht je studie niet bevallen, dan kun je het beste zo snel mogelijk stoppen en eventueel een andere kiezen. Heb je problemen? Zoek hulp!
Ik ergerde me eerst best wel aan het Nederlandse gezeur hier over het weer, maar dat is zinloos. Het weer is hier vaak k*t. Accept it.
En als laatste, ga niet lopen stressen! Rennen voor het openbaar vervoer – terwijl je naar huis gaat- is dom, want een paar minuten later komt er weer een. Wat ik heb overgenomen hier is op tijd komen. En dat is een kwestie van op tijd vertrekken. Stick to your true self, maar ontwikkel jezelf wel. Exito!’
Nikita doet het goed. Errol heeft een baan. Het columnavontuur zit erop. Lieve lezers, masha danki voor jullie tijd en interesse. Wil je me blijven volgen? Super! Na de zomervakantie ga ik over van alles en nog wat bloggen. Het fijne is dat we dan onderaan de blog met elkaar in gesprek kunnen. Spannend, want die eerste blog gaat natuurlijk over mijn huidige dieetexperiment: Zero Carbs. Wat wordt het? Top, of de zoveelste dieetflop? Als je een mailtje stuurt naar info@bigbangexpress.com met als titel ‘blog volgen’, dan geef ik je een seintje zodra we online gaan met de nieuwe website. Tot dan!
Christel Cosijn, in: Amigoe, 23 juni 2016.
