Première van One Kingdom, One Love op Bonaire

One Kingdom One Love

De documentaire ‘One Kingdom, One Love’ gaat op Bonaire in première. Naar aanleiding van de Koninkrijksboot die meevoer in de Canal Parade in Amsterdam vorig jaar, werd een documentaire gemaakt over het verlangen en de noodzaak naar gelijke rechten voor hetero’s en niet-hetero’s op de eilanden. En over de vrijheid om jezelf te mogen zijn in het Koninkrijk der Nederlanden.

Doel Koninkrijksboot

Het doel van deze Koninkrijksboot is om op een positieve manier aandacht te vragen voor de verschillen tussen Nederland en de Caribische eilanden op het gebied van emancipatie en acceptatie van LHBT’s (lesbische vrouwen, homoseksuele mannen, biseksuelen en transgenders). In de film vertellen diverse
mensen uit verschillende lagen van de bevolking over het enorme taboe rondom seksuele geaardheid in de Caribische rijksdelen. De positie van LHBT’ers in het Koninkrijk der Nederlanden wordt onomwonden en in persoonlijke verhalen naar voren gebracht.

Koninkrijksboot Canal Parade Amsterdam

Nadat de documentaire eind november klaar was, is deze eind 2015 in première gegaan in De Balie in Amsterdam en vervolgens in Rotterdam en Den Haag. De film werd goed ontvangen en de gemeente Amsterdam, de Nederlandse vereniging tot integratie van homoseksualiteit (COC), de financieringsinstelling Cede Aruba, de Nederlandse vertegenwoordiging op de verschillende eilanden, het ministerie van Onderwijs, Cultuur & Wetenschap (OC&W) en de lokale LHBT-organisaties hebben het vervolgens mogelijk gemaakt om premières te organiseren op Sint Maarten, Curaçao, Saba, Aruba en morgen dus op Bonaire.

Sebastiaan Kes, maker en filmer

Sebastiaan Kes, maker en filmer van One Kingdom, One Love: ‘Overal zijn de reacties lovend
en men is ervan overtuigd dat de film kan helpen een stap te zetten naar het beter bespreekbaar
maken van het onderwerp seksuele diversiteit en dat het een instrument kan zijn in de strijd voor gelijke rechten en behandeling. De volgende stap is om de documentaire breder uit te rollen en te vertonen op scholen, universiteiten, bij bibliotheken en op andere plaatsen op de eilanden. De LHBT-organisaties hebben een ‘screening kit’ gekregen en kunnen de film (in besloten kring)
vertonen.’

One Kingdom, One Love: 16 februari – Jong Bonaire – aanvang 19.00 uur

De documentaire wordt morgen om 19.00 uur vertoond in Jong Bonaire, de entree is gratis. Bezoekers zijn vanaf 18.00 uur welkom om onder het genot van een gratis drankje en hapje bij Cuba Compagnie te verzamelen en om 18.45 uur gezamenlijk naar Jong Bonaire te lopen.

Door Christel Cosijn, in Antilliaans Dagblad, 15 februari 2016.

Bonaire leerde me op eigen benen staan

Rianne Zandstra op 30 december 2011
Rianne Zandstra zette zich begin jaren negentig in op gebied van sport, dans en zwemmen op het zonnige Bonaire. Als ze na vier jaar besluit terug te keren naar Nederland krijgt ze de keus tussen een opleiding choreografie aan de Rotterdamse dansacademie of een baan in de Amsterdamse reclamewereld. In de zomervakantie verbleef ze een paar weken op Bonaire om haar dochters kennis te laten maken met het eiland dat hun moeder niet kan vergeten. Op Klein Bonaire vertelt Rianne over de keuzes die ze heeft gemaakt in haar leven, waaronder de adoptie van Yin en Lian-Hao.

Tekst Christel Cosijn en Richelle van den Dungen Gronovius – Foto’s Rianne Zandstra

Ruim op tijd draait Rianne Zandstra (1975, Doetinchem) de gehuurde pick-up de parking op tegen over de aanlegsteiger van watertaxi Kantika di Amor. Yin (8) zit heel stoer in de achterbak. Voorin, bij oma op schoot, zit Lian-Hao (5). Zodra Lian-Hao naast me staat, schuift ze snel haar handje in de mijne. Ik krijg een onweerstaanbare blik en de vriendschap is gesloten. Wanneer ook de rest van de familie op de boulevard staat, beseft Rianne plotseling dat de koelbox nog op de porch staat. Als een speer rijdt ze terug, terwijl wij al vast aan boord gaan.

Rianne groeit op in Meppel en is tot haar toelating op het CIOS in Heerenveen actief in allerlei jeugdbesturen van verenigingen. Om deels haar studie te bekostigen geeft ze naast haar opleiding nog 20 uur per week les in dans & aerobic. In 1995, terwijl de inkt van haar CIOS-diploma nog nat is, reageert ze op een vacature op Bonaire. Een maand later kan Algreet Spiegelaar, sportschoolhoudster van Bodyworks, hierdoor met zwangerschapsverlof. Rianne verzorgt ook zwemlessen voor jong en oud en een paar uur per week doet ze vrijwilligerswerk voor en met gehandicapten. Ook werkt ze voor de Spa van Harbourvillage en runt ze de Deco-stop-Bar bij Captain Don’s Habitat.

21 oktober 2013:  Rianne en Yin: de eerste 5 minuten samen met Lian-Hao
21 oktober 2013 – Rianne en Yin: de eerste 5 minuten samen met Lian-Hao

Zodra we op de boot zitten tikt Lian-Hao met haar vingertje onophoudelijk tegen haar wang en roept: ‘Mama, mama, mama?’ Het is een van de weinige woordjes, maar absoluut het belangrijkste woordje dat ze al kan uitspreken. Begrijpen doet ze bijna alles. Lian-Hao is slim, klein van stuk en heeft een huidaandoening die voornamelijk zichtbaar is in haar gezicht. Ze doet een inhaalrace op de ontwikkelingsachterstand, veroorzaakt door een slechte start na haar geboorte. Haar enorme leergierigheid compenseert haar achterstand ruimschoots. Binnen vijf minuten leert ze anderen ook communiceren in gebarentaal. Ze vindt het maar niets dat haar moeder plotseling uit haar gezichtsveld is verdwenen. Haar oma past regelmatig op haar en haar zus Yin, evenals tante Liset, Rianne’s zus. Rianne ziet er nauwlettend op toe dat haar dochters een beperkt aantal vaste gezichten om zich heen hebben, dit is nodig voor een goede hechting.

Yin is flink en duidelijk de oudste. Ze pakt bedaard de zonnebrand uit de strandtas en smeert zichzelf zonder haast van top tot teen in. ‘Mijn rug doe ik later,’ besluit ze. Ze zoekt een plaatsje bij mij in de buurt en bestudeert uitgebreid de vissen die rondzwemmen in het heldere water naast de Kantika di Amor. Yin adviseert me hoe ik het beste kan gaan zitten om ook te goed kunnen kijken. Maar haar strategische kijkplaats heeft nog een doel: alle witte pick-ups signaleert ze al van verre. Na de eenentwintigste begint Yin te stralen en zwaait. Met een diepe zucht draait ze zich naar mij: ‘Dat is mijn mama, want ze zwaaide naar mij!’

Lian-Hao
Lian-Hao in de trein

Lian-Hao kruipt blij op schoot bij Rianne die naast Yin is neergeploft en luistert mee naar haar verhalen over visjes, witte pick-ups en een rug die nog niet is ingesmeerd. De zonnebrandcrème komt weer tevoorschijn maar levert dit maal een panische reactie op bij Lian-Hao. Rianne draait de rollen snel om en vraagt of Lian-Hao haar wil insmeren. Maar daar trapt ze niet in. Snel veegt Rianne toch een lik crème op haar aangedane wang. Bij Klein Bonaire stappen we van boord en hebben geluk dat een van de twee hutten nog vrij is.
Zodra Rianne een roze shirtje uit de tas tevoorschijn tovert, verandert de tegenstribbelende Lian-Hao op slag in een gewillig blij meisje. Yin geeft haar moeder discreet de tip het shirt pas na het insmeren aan haar zusje te geven. Rianne vertelt ondertussen hoe het haar is vergaan sinds ze Bonaire verliet.

‘In 1998 dacht ik, misschien moet ik toch weer naar Nederland en een ‘echte’ baan gaan zoeken, ondanks dat ik het ontzettend naar mijn zin had hier. Mensen waren bang dat ik mijn danscarrière zou verspillen. Maar toen ik in mei 1999 in Nederland auditie deed voor de choreografie opleiding aan de Rotterdamse dansacademie, solliciteerde ik die week ook bij een Amsterdams reclamebureau, op verzoek van creatief directeur van bureau Joop de Boers. Ik had hem ontmoet bij de Deco Stop Bar toen hij op het eiland was voor een bruiloft.
Weer terug op Bonaire werden er twee enveloppen per Fedex-koerier bezorgd. Ik moest kiezen tussen de dansacademie en het reclamebureau. Maar ik merkte dat mijn blijdschap niet uitzinnig was betreffende de dansacademie. Something was missing. Achteraf denk ik dat het een bewijsvoering was, dat ik mijn eigen keuzes kon maken. En nee, ik heb niets weggegooid. Ik heb andere keuzes gemaakt, waar ik volledig achter sta. Bonaire heeft mij heel veel gebracht zoals rust, leren vertrouwen op mezelf, een nieuw leventje opbouwen vanuit het niets en mezelf tegenkomen. Dus in september 1999, een week nadat ik weer in Nederland woonde, startte ik onderaan de ladder bij HLPB en werkte me omhoog tot Account Director. Ondanks dat mijn keus niet was gevallen op de dansopleiding heb ik veel op mijn tenen gelopen. Ik moest enorm wennen aan hele dagen binnenzitten. En aan de weekenden. In het begin was ik ontzettend onbevangen. Dit bleek achteraf mijn kracht. Geen last van carrièreverwachtingen of haast, geen last van kantoorpolitiek daar was ik te groen voor en ging langs me heen. Geen last van beeldvorming van merken want ik was ruim 4 jaar weg geweest uit Nederland. Ik had zelfs nog nooit een dag op de computer gewerkt, laat staan een e-mail verstuurd. Maar Martin Hettinga (oprichter en cliënt service director) begeleidde me heel erg goed.’

Surfgirl Yin
Surfgirl Yin in het winnende team

Ze staart even naar Yin die met een experiment bezig is. Een intelligent kind met alles aan boord om uitvinder te worden. Een lege fles is de dobber. Daaraan maakt ze een lange luchtwortel vast die ze vol hangt met stukjes brood. Zo heeft ze mooi haar handen vrij als ze gaat snorkelen. Natuurlijk moet mama mee om het gevaarte te testen. Als ze terugkomen worden er broodjes gemaakt en vertelt Rianne over haar overstap naar reclamebureau Woedend! (W!)

‘In 2001 heb ik samengewerkt aan een klus met de oprichters van W!; Bas van Berkenstijn en Marnix Pauwels. Na een tijdje gingen zij legaal onderhuren bij HLPB dat in zwaar weer zat na het overlijden van Martin Hettinga. Ik kreeg veel aanbiedingen van andere reclamebureaus, maar de gedachte om het truckje jaren te moeten herhalen weerhield me. Geld is niet mijn motivator. Dit bleek ook toen W! opzoek was naar een projectmanager, account type. Omdat ze mijn salaris nog niet konden matchen, ging ik anti-kraak wonen om de woonlasten te drukken. Sinds april 2002 ben ik in de W! family en inmiddels, zoals beloofd, volwaardig partner. Ik mag al 16 jaar dagelijks werken met professionals met enorme ervaring onder de belt, mensen met visie, maar ook met jong talent met een vernieuwende kijk op de te voeren campagnes.’

Inmiddels is W! uitgegroeid tot een volwassen bedrijf met een hele verzameling awards op haar naam.

‘Ik heb ook gereisd voor mijn werk; Nieuw Zeeland, diverse malen Japan, Argentinië en ook veel in Europa. Binnen W! vertegenwoordig ik de klant en bij de klant vertegenwoordig ik W!. Een beetje een schizofrene functie dus. Daarom afwisselend en leuk.’

Yin en Lian-Hao op Bonaire
Yin en Lian-Hao op Sorobon

We gaan een eindje lopen met Lian-Hao. Ze loopt swingend voor ons uit en begroet iedereen die ze tegenkomt met een handzwaai en een ontwapenend ‘hallo’. Mensen lachen gelijk terug, verrast door haar hartelijke begroeting. Ze onderzoekt alles. In de hut is ze uren zoet met het onderzoeken van het mechanisme van een klapstoeltje. Rianne en haar dochters hebben een bijzonder innige band met elkaar. Hoe kwam ze ertoe om te adopteren?

‘Ik zei altijd; als ik moeder wil worden, ga ik een kind adopteren. Ik heb nog nooit jaloers naar een zwangere vrouw gekeken. Vind het wel mooi hoor. Maar het is niets voor mij. En er zijn zoveel kindjes op de wereld die geen thuis meer hebben. De hele wereld ging niet, maar deze twee meiden verrijken mijn leven enorm. Je mag in adoptie maar voor één land op de wachtlijst staan. Er vallen veel landen automatisch af, dit in verband met geloof, leeftijd, zoveel jaar gehuwd zijn en andere zaken die een mogelijke vereiste zijn. Ik stond op de pre-wachtlijst voor Lesotho, maar de vergunninghouder wist dat ik geen landenvoorkeur had en ook openstond voor een ouder kindje. China was destijds geen optie omdat ik ongehuwd was. Maar Yin bleef over omdat ze al bijna 5 was. Dus nadat het tijdelijk jaren onmogelijk was geweest om als alleenstaande vrouw te adopteren vanuit China, had ik toen toch ineens een Chinees meisje. In juni 2009 werd deze adoptieprocedure opgestart en op 12 december 2011 was mijn zus Liset getuige van de eerste vereniging van Yin en mij. Op 1 januari 2013 de tweede procedure opgestart en op 21 oktober 2013 hield ik, opnieuw in bijzijn van mijn zus en van Yin, voor het eerst mijn jongste dochter Lian-Hao in mijn armen. Een verrassing omdat de procedure meestal veel langer duurt. En voor Yin heel spannend om terug te gaan naar haar geboorteland om grote zus te worden. Yin en ik konden dit keer al Nederlands praten met elkaar. Behalve onze eigen verjaardagen vieren we ook altijd de dag van ons eerste samenzijn.’

Rianne Zandstra met haar twee geadopteerde dochters
Rianne Zandstra en haar dochters Yin en Lian-Hao nemen afscheid van Bonaire

Als de Kantika di Amor ons aan het eind van de middag weer terugvaart, sluiten we de dag af met een ijsje bij Gio’s. Twee weken later kom ik mijn belofte na hen uit te zwaaien. Yin leest in een boek en Lian-Hao staat te springen van ongeduld tot ze in het vliegtuig mag. Ze is gul met haar kusjes voordat ze door de douane gaat. Van Yin, die niet van knuffelen houdt met onbekenden, krijg ik een omhelzing waarvan de tranen in mijn ogen springen. Rianne is een inspirerend voorbeeld van hoe je door de weg van je hart te volgen, een gelukkig en zinvol leven kunt leiden. ‘Dit keer wacht ik niet zo lang voordat ik weer terugkom,’ belooft ze plechtig voordat ze haar dochters door de douane volgt.

Voor meer informatie over Woedend! surf naar www.woedend.com

In: Antilliaans Dagblad, 31 augustus 2015.

Wie schrijft, wordt gelukkiger

Christel Cosijn op Bonaire bij Jibe City
Mijn huiskamer staat op zijn kop, want als ik iets doe, doe ik het liefst alles tegelijk. Tussen de kwasten, potten verf en stapels kranten ligt de inhoud van kasten en lades verspreid. De nieuwe opbergdozen staan glimmend te wachten tot ze gevuld worden. In de eerste tachtig-liter-doos gaat Nikita. Tekeningen, rapporten, kettinkjes met ‘mama’, hartjes en kleurblaadjes. En nog meer tekeningen, uit de periode dat ik in Nederland zat en zij op Bonaire. Er is nog genoeg plaats voor de tas met brieven en vakantiedagboeken die ik kreeg na het overlijden van mijn moeder. Ik pak er een schrift uit, schuif wat rommel van de bank en begin te lezen. En zo ontstaat er langzaam een soort ritme van muren witten, opruimen, koken, ontmoetingen met vriendinnen en lezen. De schriften sleuren me nachtenlang zonder pardon mee terug in de tijd.

In 1992 landde ik op Bonaire. Er is sindsdien veel gebeurd. Met het eiland en ook met mij. Soms denk ik wel eens dat het teveel is geweest. De rek ging er steeds harder uit doordat de grens tussen willen en kunnen te vaak werd overschreden. Typisch voor een ADHD-er. Ik kon niet meer. En dat heeft mijn angst iets te missen van het leven, uiteindelijk veranderd in rust. Vooral in mijn hoofd. En dankzij de computer hoef ik zelfs nog amper de deur uit.
En daardoor surf ik al jarenlang rond op internet. Er is zoveel te zien en te leren. En het meeste is nog gratis ook. Voordat het computertijdperk aanbrak las ik stapels boeken. Meestal een stuk of vijf tegelijk. Ik surfte graag van boek naar boek. Van romans, novellen, reisverhalen en zelfhulpboeken naar boeken over geschiedenis, sterrenkunde, psychologie, kunst, filosofie, spiritualiteit, gedrag en wetenschap. Zolang het maar boeide. En autobiografieën. Die las ik ook graag.

Zelf zou ik dat nooit doen, dacht ik toen, mijn ziel en zaligheid voor de leeuwen gooien, al vond ik het moedig van anderen. Mijn dagboekpogingen verscheurde ik altijd weer. Dat komt door mijn zusje waar ik een kamer mee deelde. Met zes meiden moet je nu eenmaal veel delen, maar zij had, geheel tegen de huisregels in, het achterbakse lef om in mijn spullen te snuffelen en mijn dagboeken te lezen. Zelfs mijn liefdesbrieven waren niet veilig. Tegenwoordig deel ik best veel van mijn privéleven via social media. Maar nu bepaal ik zelf met wie ik wat wil delen. Ik laat me op Facebook graag inspireren door een scala aan mensen. Artistiek, bijzonder, gewoon, lief, bekend en onbekend. Maar nooit achterbaks. Daar is de deleteknop voor. Een heerlijke uitvinding!

De drang die veel vrouwen hebben om steeds nieuwe tassen, schoenen en sieraden te kopen, heb ik met dingen willen weten. ‘Opzoeken!’ zei mijn moeder altijd streng als we iets niet wisten en dan werd de Dikke Vandale of de Bosatlas erbij gepakt. De encyclopedie van de buren fascineerde me uitermate, want alleen al om al die informatie te ordenen, leek me onbegonnen werk.
In ordenen ben ik nog steeds geen held, maar ik doe deze vakantie weer een dappere poging. Spulletjes wegmikken of verkopen via internet ruimt lekker op. En dan rond een uur of vijf plof ik als beloning op de bank met een wijntje en een mamaschrift. Ook Nikita groeit mee in haar vakantieverhalen. Er ligt nu een dik schrift klaar, met een harde kaft. Ik proost met mezelf en kijk om me heen. Langzaam maar zeker, bijna als vanzelf, wordt de woonkamer witter, lichter en opgeruimder. Met een behaaglijk gevoel sla ik het schrift open.

Verbaasd staar ik naar de eerste regels. Geen vakantiedagboek maar mijn oude e-mails aan haar! Waarschijnlijk heeft zij deze overgeschreven wegens gebrek aaneen printer. Een flinke klus! Mijn
handgeschreven brieven aan haar waren soms al 30 kantjes. De eerste mail is van november 2000 en de laatste van maart 2004. Het voelt vreemd om mijn eigen geschiedenis te lezen in het vertrouwde ouderwetse handschrift van mijn moeder. Lieve en soms ook minder lieve woorden nemen me mee terug naar de donkerste periode van mijn leven.

Het kostte me na dat avontuur heel wat jaren om weer op adem te komen. Maar de harde veroordelende muren van familie, vrienden en onbekenden vanwege mijn levenskeuzes werden achteraf mijn geluk. Door van mijn pijn mijn gereedschap te maken, lukte het me al schilderend en schrijvend in mijn kracht te gaan staan. Maar dat kon en deed ik niet alleen. Het is dankzij drie sterke vrouwen in mijn leven: Nikita, Richelle en Leontien. En dankzij Maurits. Hij mailde mij eerst weer tot leven.

En uit het niets komen er nu steeds meer bijzondere mensen op mijn pad. Mensen die het ook anders hebben gedaan. Het heeft hen stuk voor stuk gelukkiger gemaakt. Het geheim daarvan is zinvol leven. Leven vanuit je hart. En je talenten gebruiken om anderen te helpen gelukkiger te worden. Als onze website klaar is, is dat precies wat ik voor anderen ga doen. Wil jij nu al optimaler leven, maar je weet niet hoe? Als een gelukkiger leven je niet afschrikt, laten we dan eens samen kijken naar de mogelijkheden. Schrijf me via: info@bigbangexpress.com

Door Christel Cosijn, in: Amigoe, 23 juli 2015

De mazzel van moderne dochters

Nikita - moderne dochter

Als ik thuis kom van mijn ochtendwandeling langs de boulevard lijkt het wel alsof het gesneeuwd heeft op Bonaire. Onze hele wijk zit onder het witte cementgruis van het sleuven voor de glasvezelkabel. Letterlijk alles maar dan ook alles zit onder. Ik sluit mezelf op in de airco en kruip achter de pc.
Treuzelend om aan het werk te gaan surf ik wat door het nieuws. Het artikel over een Keniaanse advocaat die president Obama vijftig koeien, zeventig schapen en dertig geiten wil aanbieden voor de hand van zijn oudste dochter, Malia, van 16, doet me schaterlachen. In wat voor bizarre wereld leven wij?

door Christel Cosijn, in: Amigoe, 28 mei 2015

Zojuist zat er in de Kaya Grandi een rastaman te zingen. Hij zit er wel vaker, schuin tegenover Gio’s. In zijn stem klinkt puur geluk. Als ik een dollar in zijn bakje stop, zingt hij: ’O was ik maar, bij moeder thuis gebleven.’ Nou dat doet ze zeker, Obama’s dochter. Hij zingt recht uit zijn hart. En dat hart, daar gaat het toch om. Het is een soort harde schijf, gevuld met je gevoel, emotie en ervaringen. Heb je teveel shit gezien, dan breekt het. Ben je gelukkig, dan pompt het opgewonden de blijde boodschap door je lichaam. Het hart. Veel mensen beseffen niet dat het klopt.

Het hart van Nikita klopt ook nog steeds. Voor Errol, bedoel ik. Al hebben ze net als elk vers koppel ook hun ups en downs, ze zijn dol op elkaar. Nikita wilde een verjaardagsontbijtje op bed maken en ze zou vroeg opstaan omdat ze op Errols verjaardag haar meeloopdag had op Teylingereind. Errol vroeg haar waarom ze zich zo druk maakte. Zijn verjaardag was volgens hem een dag als alle anderen. Hij wil het hele jaar door wel ontbijt op bed.
‘En, waar verras je hem dan mee?’ vraag ik haar. De liefde van de man gaat immers door de maag. Maar haar gezicht verraadt frustratie. ‘Hij kan alles beter als het om eten gaat,’ verzucht ze. ‘Het enige wat hij heerlijk vindt van me, is lasagne. Maar dat is gewoon uit een pakje.’

Als ontbijt lijkt me dat trouwens ook niks, maar ik snap het niet helemaal. Zelf vind ik koken net zoiets als schilderen, fotograferen, dansen of schrijven. Je doet gewoon maar wat. En dan merk je wel of het lukt. Voor haar 18e verjaardag kreeg ze mijn oude kookboek dat ik op mijn 18e kreeg. Een perfecte receptenbasis. Met wat geld bij haar lievelingsrecept. Het geld is op. Maar nooit de quiche gezien. Zo gaat dat als je 18 bent.

Ook mijn zus verbaast zich steeds over mijn kookkunsten, zo uit de losse pols. In het begin, toen we pas met het Paleodieet bezig waren, deed ze alles exact volgens recept. Ik kon nog zo roepen: “O, wat heerlijk, dan doe je even dit en een beetje dat.’ Maar nee, zonder recept werkte het voor haar niet. En ik begon, geheel tegen mijn natuur in, daardoor op te schrijven wat ik deed; ingrediënten, temperatuur van de oven, gebruikte pannen, kooktijd en ik maakte ook ontelbare foto’s. Uiteindelijk werd het Een Paleo Puzzelboek. Foto’s en recepten allemaal door elkaar. Onverkoopbaar dus.
Mijn zus zegt ook dat ik altijd leuke dingen meemaak. Maar ik denk dat ik gewoon anders kijk naar dingen en ze daardoor ook anders ervaar. Anders kijken. Veel mensen vinden anders kijken sowieso eng, waar anderen het juist een eyeopener vinden.

Zo raakte ik vanochtend bij Digicel in gesprek met een oude kennis. Natuurlijk ging het over het ‘oude Bonaire’ met zijn pittoreske lage skyline van vissershuisjes langs de zee. De boulevard moest nog worden aangelegd. En over dat er zo veel veranderd was in al die jaren. Ik merkte op dat het wel goed was voor de lokale bevolking. Ze keek me bevreemd aan. ‘Het zou toch puur egoïstisch zijn als Bonaire niet mocht meegroeien met de rest van de wereld, alleen omdat wij het Bonairiaanse leven zo authentiek vinden?’ Ze dacht even na en gaf toe dat ze het zo nog nooit had bekeken. Het verbaast me altijd. Wanneer iemand alleen vanuit zijn eigen perspectief kijkt. Iemand die kan denken, bedoel ik. Die Westerse oogkleppen. De kunst van het anders denken is het antwoord op veel misstanden. Heel mijn leven heb ik mensen gestimuleerd om anders te denken. Van nature. Misschien is het een onbewuste gave maar ik kan niet anders. Anders kijken geeft je leven ruimte.

Als Obama in Kenia had gewoond, had hij vast anders ook ‘gekeken’ naar het aanbod. En de Schepper acuut op zijn blote Obamaknieën bedankt voor zo’n waardevolle dochter. Maar in onze cultuur worden er geen bruidsschatten meer gegeven. Zal ik voor de gein eens naar Kenia bellen om Nikita te laten taxeren? Ik krijg vast veel meer voor haar dan Obama voor zijn dochter. Maar dan? Wat moet ik met al die koeien en schapen? Als mijn zus dat bedoelt met dat ik veel meemaak, heeft ze gelijk. In mijn hoofd. Maar een bruidsschat lijkt me best wat. Echter, Nikita heeft mazzel. Ik eet nooit vlees. Maar, wacht! What about een nieuwe auto?

De laatste koninklijke Dia di Rincon?

Column: De laatste koninklijke Dia di Rincon?
Het was Koningsdag afgelopen maandag, maar geheel tegen de traditie in werd deze niet gevolgd door een vrije Dag van de Arbeid. Koning Willem Alexander viert zijn verjaardag op 27 april. Dus niet zoals zijn moeder op zijn oma’s verjaardag, op 30 april. Dit lijkt dus het einde van die dubbeldikke Koninklijke feestdag. In het bijzonder voor Bonaire.
[Read more…]

Wat doet etnische discriminatie met je psyche?

Column: Wat doet etnische discriminatie met je psyche?
De krant doorbladeren doet me pijn. Het lot van uitgeprocedeerde asielzoekers in Nederland wordt vandaag als een rot ei bij mijn ontbijt geserveerd. Het zal je maar gebeuren dat je nergens meer welkom bent, op straat gezet, het land uit moet. ‘Steeds meer Nederlanders vangen thuis vluchteling op’, kopt de Volkskrant. ‘Maar’, zo waarschuwt de woordvoeder van Vluchtelingenwerk, ‘bezint eer ge begint, want sommige asielzoekers zijn zwaar getraumatiseerd door de gebeurtenissen in het thuisland.’ Het star volgen van regels veroorzaakt een misdaad tegen de menselijkheid. Nederland mag zich de ogen uit zijn kop schamen om juist deze kwetsbare groep op straat te zetten.
[Read more…]

Allesio Felix – van straatjongen tot Hollywood Awardwinner

Allesio Felix
Allesio Felix (Bonaire) groeit als jongste telg op in een gebroken gezin met een alleenstaande moeder en twee zussen. Op jonge leeftijd is hij al gefascineerd door film en muziek. Maar voordat hij het weet, is zijn leven veranderd in een mijnenveld. De ontploffing van een handgranaat vormt letterlijk ‘his last wake-up call’.
[Read more…]

Noustha’s onderwatersprookjes op Bonaire

Onderwaterfotografie Noushta Koeckhoven
Noustha Koeckhoven (1992) is bezig aan haar laatste jaar Fotoacademie Amsterdam en specialiseert zich in
onderwaterfotografie. Aan de hand van sprookjes van Remda Spoelstra maakt ze onderwaterbeelden voor een sprookjesboek. Ze koos Bonaire als locatie vanwege het prachtige heldere water en de magische sfeer van koralen en vissen.
[Read more…]