column Archieven -

De Real Meal Revolutie

juni 9, 2016 by Big Bang Express

Vaak kom ik ’s morgens op de boulevard andere ‘lopers’ tegen. Ik verdeel ze in twee categorieën: hardlopers en afvallers. De hardlopers zijn slank en pezig. Ze rennen lichtvoetig langs, gedreven door een innerlijk energie. De afvallers zijn niet slank. En ze bewegen ook niet bepaald lichtvoetig.
Opvallend is dat de grootste vetreserve in onze buik wordt meegedragen, als een kostbaarheid, zoals een baby, veilig in moeders buik. Hoewel mijn buffer minimaal is, ben ik toch geen hardloper. Of moet ik zeggen, nog geen hardloper? De afgelopen weken is mijn buik namelijk ‘zomaar’ wat platter geworden. Met ‘zomaar’ bedoel ik niet door het lopen.

Melchior Meijer

Ik experimenteer al 40 jaar met voeding. Je herinnert je misschien nog wel mijn fruitdieetavontuur, waardoor niet mijn vet maar mijn spieren verdwenen. Ondanks mijn voornemen om nooit meer op dieet te gaan, ga ik toch weer voor de bijl. Iemand op de blog van medisch journalist Melchior Meijer gaf me namelijk de link naar De Real Meal Revolutie (DRMR).

Gelukkig vind ik bij Bruna Aruba nog een exemplaar. Ik kwijl nog net niet wanneer ik door de heerlijke recepten blader. Is dit het dieet waar ik 40 jaar naar heb gezocht? Ik hoor Nikita al zuchten: ‘Mam!’ Zij heeft me natuurlijk al die jaren zien worstelen. Zij gelooft in afvallen door bewegen, maar volgens mij zorgt beweging voornamelijk voor getrainde spieren. In elk geval moet en zal ik erachter komen hoe ik mijn gezondheid beter kan beïnvloeden. Ik koop het boek.

Professor Tim Noakes

DRMR beschrijft het bantingdieet. Het was heel lang een saai dieet totdat DRMR het hip maakte. Met haar onthutsende ontmaskering van de Westerse koolhydraatleugen veroverde het bantingdieet in rap tempo Zuid-Afrika. Professor Tim Noakes, een van de Zuid-Afrikaanse auteurs, richtte zelfs een organisatie op om ook de aller armste te helpen gezonder te eten.

Met mijn suiker- en graanloze paleolifestyle was ik al een aardig eind op weg, dacht ik. Maar zetmeel blijkt een slimme wolf in schaapskleren. Zetmeel wordt namelijk direct omgezet in suiker. Peulvruchten en bepaalde knollen vallen in deze categorie. En brood, spaghetti, rijst, crackers, pannenkoeken, aardappel, pasteichi, chips en roti sorteren hetzelfde effect als taartjes, koek en snoepgoed. En jawel, ook hetzelfde als fruit. Ze maken je bloedsuikerspiegel instabiel.

Het bantingdieet bestaat eigenlijk uit drie lijstjes; een groen, een oranje en een rood lijstje. Het groene lijstje bevat dingen die ik onbeperkt mag eten: zoals vis, vlees en eieren, maar -verbazingwekkend genoeg- ook romige, vette dingen zoals slagroom, roomboter, roomkaas, dierlijke vetten, kokosolie, olijfolie, mayonaise, -ja echt!- en volle zuivel. Met noten en zuivel ga ik wat experimenteren. Als mijn lijf elke dag voldoende vet binnenkrijgt hoeft het niet langer dat voorraadje mee te sjouwen. Met een gratis platte buik als bonus! Van de oranje lijst mag ik af en toe wat, maar de rode lijst is uit den boze. Om de trek tussen de maaltijden te stillen mag ik een heerlijke zelfgemaakte vetrijke chocoladeshake, die er inderdaad voor zorgt dat ik urenlang geen hap meer door mijn keel krijg.

De koolhydraatleugen

Professor Tim Noakes legt achterin het boek uit hoe we jarenlang door de voedselindustrie, de medische en de farmaceutische wereld zijn voorgelogen. Eigenlijk is al onze ellende begonnen na de Tweede Wereldoorlog, toen een aantal Amerikaanse politici nieuwe voedingsvoorschriften bedacht. Niet om gezonder te leven maar louter om de Amerikaanse boeren uit de crisis te helpen. Zonder onderzoek werden graan- en maïsproducten gepromoot en daarna deed de suikerindustrie er nog een flinke schep bovenop, of liever gezegd, er doorheen. Toen de voorverpakte bewerkte en gemanipuleerde voedingsindustrie op gang kwam, die beschikbaarheid wereldwijd mogelijk maakte, was de ramp compleet. Mensen werden op een Westers koolhydraatrijk dieet overal steeds dikker en zieker. Welvaartsziekten als diabetes, alzheimer, kanker, hartklachten en reumatische aandoeningen zijn het gevolg van deze koolhydraatleugen. Maar hoe maken koolhydraten ons dan ziek?

Koolhydraten, zo weet Noakes, veroorzaken ontstekingen en beschadigen de aderen, de hersenen, het spijsverteringssysteem en de lever. Cholesterol is een soort ‘repair kit’ en zet zich alleen vast op lekkende aderen, uitsluitend met de bedoeling het lichaam te beschermen. Cholesterol is dus niet de oorzaak van hartproblemen maar het gevolg van de ontstekingen die veroorzaakt zijn door hoge bloedsuikers. En hoge bloedsuikers worden veroorzaakt door overdoses koolhydraten.

Wereldwijd Koolhydraten minderen

Dan wereldwijd koolhydraten minderen toch? Waar wachten we nog op?
Zolang de schijf van vijf wordt gepropageerd door regeringen en wordt gesponsord door de voedings- en farmaceutische industrie, kunnen we dat op onze broodbuik schrijven. Koolhydraten worden immers ook in producten gestopt waarin je ze niet zou verwachten. Ik sta daarom al jaren liever zelf in de keuken. Dan weet ik wat ik in mijn lijf stop.
En ik ben niet de enige. Kennis is macht. Als de consument massaal andere dingen eist dan ze wordt voorgeschoteld, wordt ze uiteindelijk op haar wenken bediend. Samen kunnen we het tij keren, zodra we begrijpen hoe.

In elk geval ga ik het zoveelste voedingsexperiment weer aan met mezelf. DRMR klinkt voor mij logisch en veelbelovend. Maar mocht je straks op de boulevard tòch een zachtjes gillende loopster tegenkomen, dan was dit DRMR-verhaal ook niet de hele waarheid. Wordt vervolgd.

Ps
Het avocado-tonijnrecept heb ik bedacht en daarmee won ik een spiraalsnijder op FB bij De Real Meal Revolutie.

Christel Cosijn, in Amigoe, 9 juni 2016.

Filed Under: 2016, 2016, COLUMNS, NIEUWS Tagged With: Amigoe, Christel Cosijn, column, De Real Meal Revolutie, Melchior Meijer, Tim Noakes

Sterf als een held!

mei 27, 2016 by Big Bang Express

Mijn vader riep zijn hele leven: ‘Ik doneer mijn lichaam later aan de wetenschap.’ En als zijn zes dochters dan – griezelend bij het idee van een aan stukjes gesneden vader – wat achteruit deinsden, kwam er opgewekt achteraan: ‘Jonge dokters moeten toch ook leren snijden?’ En hij meende het. Uiteindelijk stierf hij aan Alzheimer en kwam er niets van zijn donorvoornemen terecht. Hadden zijn nabestaanden toch anders beslist? Een verloren kans voor mijn vader om te sterven als een held. En voor de medische studenten om van hem te leren. Niet-verplicht donorschap is in mijn ogen dan ook een verkapte misdaad tegen de menselijkheid.

Donorregistratie op de eilanden

Het komt neer op melk en boter weggooien om de prijs kunstmatig hoog te houden in plaats van deze gratis weg te geven aan, ik roep maar wat, de voedselbank.
Bonairiaanse transplantatiepatiënten zoals Frank gaan naar Colombia. Daar zijn goede faciliteiten en ook veel donoren wordt beweerd. Of naar Nederland. Wordt donorregistratie op de eilanden een optie? En moet dit dan vrijwillig of verplicht? Het biedt perspectief als iedereen met een Nederlands paspoort, of in afwachting hiervan, gewoon automatisch donor zou zijn; een groter orgaanaanbod, kleinere wachtlijsten en een grotere kans op geslaagde transplantaties.

Verplicht donorschap: ja of nee?

In Nederland laait steeds weer de discussie op over het invoeren van een verplicht donorschap. Maar ondanks – of wellicht dankzij – de discussies verandert er niets. Donor worden is op eigen initiatief. Het donorcodicil is vervangen door registratie via internet. Ik zeg: ‘Gelijk doen!’ Want waarom denk je recht te hebben op een orgaan van een ander als die ander niet kan rekenen op jou?

Misschien denk ik te simpel, maar wat is er echt op tegen om acht mensenlevens te kunnen redden met je hart, twee nieren, twee longen, je lever, je alvleesklier en je dunne darm? Gemiddeld gaan er van één donor drie organen naar een patiënt, er komt heel wat kijken bij een transplantatie. Bovendien is de kans om daadwerkelijk te kunnen doneren vrij klein. De kans dat je een donor nodig hebt is vele male groter. Bizar dat als het anders was afgelopen met Frank, hij het leven had kunnen redden van iemand anders.

Wachtlijsten

In Nederland zijn de wachtlijsten gigantisch, want meestal zijn donoren mensen die op Intensive Care overlijden. Zoals bij Frank bijna gebeurde door het uitblijven van een donorlever. Tijdens de slopende weken op nummer één van de wachtlijst bleef het akelig stil. Tot twee keer toe gaven de artsen hem 0% levenskans. Dat sloeg bij iedereen in als een bom. Ook Nikita was behoorlijk overstuur. Onafgebroken aangemoedigd door zijn meiden en familie wisten de artsen het wonderbaarlijk genoeg toch steeds weer te rekken.

Lof voor prof. dr. Metselaar en zijn team in het Erasmus MC

Toen appte Nikita me: ‘Er is een lever!’ Toevallig was ze in Den Haag bij haar eilandfamilie. Ik zat met dik kippenvel en we huilden allemaal van geluk. Net als haar vader die ze even later sprak. Spannende uren tijdens de operatie. En alle uren daarna.
Alle lof voor prof. dr. Metselaar en zijn team! Deze specialist maakt zich al jaren hard voor meer leveronderzoek. Hij voorziet een grote toename van leververvetting.
Na de transplantatie steeg Franks levenskans direct van 0 naar 60%. Een paar dagen later ontwaakte hij uit zijn coma. Met nog een lange weg voor de boeg, groeit nu stilletje de hoop dat hij in juli toch zijn 43ste verjaardag kan vieren. Samen met zijn meiden, die nu weer even terug naar Bonaire zijn.

Er zijn helaas ook negatieve geluiden. Mensen hebben angst om al te worden ‘verdeeld’ voordat ze werkelijk dood zijn. Ik vraag Nikita hoe zij tegen het donorschap aankijkt.

Hi mam,

Ik ben nog geen donor, maar wil het wel worden.

Voordat oom Frank zo ziek werd was ik meer tegen dan voor. Vóór donorschap omdat ik andere mensen kan helpen, ik ben dan toch dood dus wat maakt het uit. Dat idee.

En tegen donorschap omdat er toch de gedachte speelt over de ziel en rust. Meer het spirituele gedoe, zo van ben ik wel ‘at peace’ als iemand anders iets van mijn lichaam heeft? En is mijn ziel dan wel vrij als ik dat doe, of ben ik dan een soort van ‘half stuck’ hier in deze wereld? Dat soort vragen gaan dan door mijn hoofd. Ze spelen nog steeds mee, maar ik heb nu van heel dichtbij meegemaakt hoeveel een donor kan betekenen voor een levende. Dit verandert wel een beetje mijn perspectief, al heb ik dus ook nog wel die andere gedachten. Maar ik wil wel donor worden.

Dat lijkt me fijn voer voor een diepgaand gesprek. En het lijkt me een discussie waard om BES-inwoners met een Nederlands paspoort eveneens de mogelijkheid te geven om zich te registreren. Voor de Digi-D-drempel valt vast wel een oplossing te bedenken.

Sterven als een held

Natuurlijk blijft het altijd zwaar om een dierbare te verliezen, maar ik griezel al lang niet meer bij het idee van donorschap. Want als anderen redden de laatste daad van je leven is, dan sterf je in elk geval als een held! Daarom bij deze mijn onuitsprekelijke dank aan alle donorhelden en donorhelden in spé ter wereld. En in het bijzonder onze dank aan de held van Frank!

Meer info vind je op www.transplantatiestichting.nl

Christel Cosijn, in Amigoe, 26 mei 2016.

Filed Under: 2016, COLUMNS, NIEUWS Tagged With: Amigoe, Christel Cosijn, column, donorschap, Erasmus MC, Prof. dr. H.J. Metselaar

Timer

mei 14, 2016 by Big Bang Express

Het is zwaarbewolkt en regenachtig op Bonaire. Om me heen wordt een aantal huisjes verbouwd en ik ben dolgelukkig dat het stof even neerslaat door de buien. Het dagje Klein Bonaire met Richelle schuift daardoor even op en dat is maar goed ook, want door de vakantie vergeet ik bijna mijn column. Tijd voor wat geheugentraining? Ik doe een digitale test. De uitslag adviseert me wat aan mijn concentratie te doen. Dat is geen verrassing voor een ADHD’er.

Een timer helpt altijd goed om me weer bewuster te worden van het verstrijken van de tijd. De eierwekker heeft allang plaats gemaakt voor mijn mobiele telefoon. Ik stel hem in op een uur en mompel in mezelf: ‘Nou Christel, laat maar eens zien wat jij allemaal kunt doen in een uur.’ Ik heb namelijk de neiging om alles door elkaar te doen, waardoor ik vergeet wat ik ging doen.

Dat gaat zo. Als eerste kies ik een taak waar ik consequent een hekel aan heb: het huishouden. Ik pak de stofzuiger, zet hem in de huiskamer. Dan valt mijn oog op een vlek op het kleed dat op de bank ligt. Die haal ik eraf en loop naar de wasmand om te kijken wat er nog meer gewassen moet worden. Onderweg kom ik langs de badkamer. De handdoek en het badmatje kunnen ook wel mee de was in en voordat ik het weet sta ik ineens de badkamer te boenen. Het wc-papier is bijna op dus ga ik op mijn bureau op zoek naar het boodschappenlijstje. Snel check ik de timer. Nog drie kwartier te gaan. Ik zet Facebook aan. Ik heb immers best al een kleine break verdiend, vind ik.

Totdat Frank erg ziek werd

De eerste twee berichtjes verontrusten me direct. Ze gaan over Frank, de neef van Nikita’s vader. Toen Alex emigreerde naar Bonaire begon hij het avontuur bij Frank en Henk, zijn twee neven. Je kon hun bulderende lach al van ver horen. Als je de een zag, was de ander niet ver uit de buurt. Na hun studie in Nederland kwamen beide neven weer terug. Uiteindelijk bleef alleen Frank, die inmiddels ook kinderen had, definitief op Bonaire wonen. Natuurlijk tot grote vreugde van Nikita en Alex.

Totdat Frank vorig jaar ernstig ziek werd. Onderzoeken wezen uit dat hij een nieuwe lever nodig heeft. Inmiddels wacht hij in Rotterdam al maanden op een donor. Elk uur kan zijn laatste zijn. Daarom wenst Henk op Facebook dat zijn broertje maar snel de oude mag worden. Het andere bericht laat weten dat de dochters van Frank, inmiddels 15 en 10 jaar oud, ook zijn gearriveerd in Rotterdam. Samen met hun moeder Barbara. Eigenlijk zouden ze pas in juli naar Nederland gaan. Het leven van Frank hangt nu af van iemand die ooit zo nobel was, zichzelf als orgaandonor op te geven.

Bikini’s passen

Dan appt Nikita me. Ze was graag even langs gegaan in Rotterdam om haar nichtjes te steunen maar de kritieke toestand van Frank stond het niet toe. In plaats daarvan gaat ze dan maar bikini’s passen. Ze stuurt me foto’s en we bespreken de modellen totdat plotseling de timer afgaat. Oei! Helemaal vergeten! Onverstoorbaar app ik door. Contact met Nikita gaat immers altijd voor. En al helemaal voor die stomme huishoudklusjes.

Daarna klets ik even bij met Richelle die in de huiskamer bezig is aan onze nieuwste website. Haar benen jeuken enorm van het werken in de tuin. Als dank voor het omzagen hebben de twee ‘name trees’ haar een allergische reactie gegeven. Ik vertel haar over Frank en denk terug aan vroeger.
Toen Nikita werd geboren moest ik nog een paar maanden voor de klas staan totdat mijn contract was afgelopen. Frank en Barbara pasten toen een paar weken op haar. Stapeldol waren ze op Nikita en dat is nooit veranderd al hebben ze nu zelf twee dochters. Mijn gedachten gaan onwillekeurig naar Marlon die een maand geleden zijn zoon Kai van 16 achterliet. Zo verdrietig als kinderen zo jong al een ouder moeten missen. Errol zat ook nog maar amper op de middelbare school toen zijn vader overleed. Maar zo mag ik niet denken. En zo wil ik niet denken! Er is immers nog hoop. Op Facebook roep ik vrienden op om kaarsjes voor Frank te branden. Binnen no time zijn er tientallen reacties. Ik hou van Facebook.

De seconden tikken door

In een uurtje kun je dus veel doen. Maar ook net zoveel laten. Als ik terugkijk op mijn concentratieboog was deze het langst tijdens mijn app met Nikita. Met een schuin oog kijk ik naar de timer. Nog twee minuten. De seconden tikken door. Heel rustig, alsof er niets aan de hand is aan de andere kant van de wereld, waar eveneens de seconden door tikken. Mijn timer kan ik opnieuw instellen. Die van Frank niet.

Ondanks dat ik wist dat de tijd bijna op was, schrik ik toch op van het geluid. Op naar het aardse leven: naar de stofzuiger en de wasmachine. De timer laat ik maar even voor wat hij is en steek wat kaarsjes aan. ‘God, heeft u misschien ook geheugentraining nodig? U bent namelijk een lever vergeten in Rotterdam!’

orgaandonatie.nu

Check je donorregistratie hier: www.donorregister.nl

Christel Cosijn, in Amigoe, 12 mei 2016.

Filed Under: 2016, COLUMNS, NIEUWS Tagged With: Amigoe, Christel Cosijn, column, donorregister, orgaandonatie

De invoering van Geluksdag

april 21, 2016 by Big Bang Express

De week heeft zeven dagen. Een daarvan is een rustdag. Dit hebben we te danken aan de god van het scheppingsverhaal uit de Bijbel. Al eeuwenlang heeft de week nu zeven dagen, maar als het aan mij ligt komt daar snel verandering in.
[Read more…]

Filed Under: 2016, COLUMNS Tagged With: Amigoe, Christel Cosijn, column, Geluksdag, Minister van Geluk, Minister van Tolerantie, Sjeik Mohammad Bin Rashid Al Maktoum

‘Ineens vielen er allemaal van die dingen uit de lucht’

januari 30, 2016 by Big Bang Express

‘Ineens vielen er allemaal van die dingen uit de lucht’
In plaats van aan mijn column te beginnen, zie ik allerlei mailtjes voorbij komen die schreeuwen om aandacht. Eigenlijk heb ik daar helemaal geen tijd voor want Nikita wacht op haar stageverslag. Het redigeren vind ik nog steeds zo leuk en ook het vertrouwen dat ze me geeft doet me goed. Het is fijn om je gewaardeerd te weten. Zeker door je eigen kind. Ze heeft echt hart voor haar vak, dat proef ik uit alles. Ook voelt zij zich trots als haar coachee vooruitgang boekt. Ondanks de tijdsdruk duik ik snel even in een artikel dat Richelle me stuurde.

Luc van Loon meer eiwitten en meer bewegen

Het is een interview in het NRC met Luc van Loon over het belang voor onze spieren om voldoende eiwitten te eten en om daarnaast vooral voldoende te bewegen. Richelle weet nog wel hoe erg ik het vond toen ik tijdens mijn Raw-periode ontdekte dat ik plotseling behoorlijk wat spierweefsel was kwijtgeraakt. Ik at toen weliswaar bergen fruit en groente, maar kreeg amper eiwitten binnen. Totdat ik weer eens een spijkerbroek aantrok. Mijn skinny-jeans leek wel een pofbroek, zo flubberde hij om mijn bovenbenen, een plek waar ik helemaal niet wilde afvallen. Sindsdien ben ik overgestapt op het South Beach Dieet, maar dan wel de Paleoversie, want met granen, suikers en geraffineerde producten ben ik al een tijdje klaar. Het South Beach Dieet is gebaseerd op de juiste vetten en juiste koolhydraten. Snelle koolhydraten jagen je bloedsuikerspiegel omhoog, dus sinds ik koolhydraatarm eet, heb ik veel minder opvliegers en wordt langzaamaan eindelijk mijn buik weer wat platter. Die leidde een compleet eigen leven sinds ik in de overgang terechtkwam.

South Beach Dieet

Koolhydraatarmrecept.nl

Nikita smeekte me al om ‘gewoon’ te koken als ze straks bij mij is. Maar wie weet wat er gebeurt als ik wat recepten maak die bijvoorbeeld op de website van koolhydraatarmrecept.nl staan. Anna-Karina schrijft zo aanstekelijk en haar recepten zijn zo eenvoudig dat je niet weet welk gerecht je het eerst moet maken. Zo stuurde ze vandaag een nieuwsbrief over een bloemkoolstamppotje met rucola. Daar komt dus geen aardappel aan te pas, maar die is me een partij lekker. En wat ook super handig is, achter elk ingrediënt staat het aantal koolhydraten vermeld. Zo ga je spelenderwijs bewuster eten. Als ik niet oppas blijf ik de hele ochtend op haar site rondneuzen, ongelofelijk wat zij allemaal voor lekkers maakt, tot snoep en gebak aan toe.

Zo wil ik zeker haar hartige taartbodem uitproberen voordat Nikita komt, zodat we misschien toch een ‘echte quiche’ kunnen eten. Ik had Nikita namelijk al voorgesteld om hem zonder korst te eten, maar die vindt ze juist het aller lekkerst. Misschien ervaart ze bij mij een beetje hoe je heerlijk kunt eten en kunt afvallen tegelijk door slechts je snelle koolhydraten op een slimme en lekkere manier te beperken. Daarnaast is volgens Van Loon beweging voor de spieropbouw een grote must. Helaas is door haar knieblessure het kickboksen al maandenlang onmogelijk. Ze doet nu een inhaalrace met bikini-oefeningen.

Op het strand van Bonaire - bikini-oefeningen

Moest het even kwijt

Het was de afgelopen jaren soms best moeilijk om contact te krijgen met Nikita, behalve via Skype. Dat zijn altijd heerlijke momenten, mits de internetverbinding goed is. Met Facebook doet ze weinig meer. Ik ben de enige die haar daar ‘stalkt’, zoals ze een keer fijntjes opmerkte. Haar mailtjes beantwoordt ze regelmatig, maar niet altijd. Maar sinds een tijdje appen we. Wat een fijne manier om even snel contact te hebben. Al is het maar een hartje of kusje wat je stuurt. Je kunt zien of het bericht is aangekomen en of het al is gelezen. En we kunnen gratis bellen. Zomaar heel eventjes als ze op de bus staat te wachten bij haar werk bijvoorbeeld. Ja, haar werk, zo noemt ze haar stageplek. Ze heeft het ook altijd over haar ‘collega’s’. Die mogen haar graag en moeten af en toe wel lachen om haar. Dat blijkt wel uit dit soort mailtjes:

SNEEUW
‘zit ik hier achter de computer bij het raam (en verwarming)
begint het buiten te sneeuwen!
zoooo leuk om te zien!
moest het even kwijt haha.
mijn collega’s lachen om mij’

Sneeuwhart

Het was niet de eerste keer dat Nikita sneeuw zag, maar voorgaande keren lag het er al toen ze het zag. Dit keer echter zag ze het ‘live’ uit de lucht vallen. Later vertelde ze: ’Ineens vielen er allemaal van die dingen uit de lucht. Steeds groter en sneller.’ Hier had ze al heel lang op gewacht.

Nog 22 dagen

Maar aan alle leuke dingen kleven ook wat minder leuke. Door de gore drab die op straat ontstaat nadat er is gepekeld, is het lastig lopen en fietsen en al helemaal als die grijsbruine massa daarna weer aanvriest. Wat later die week zette de dooi in. Toen regende alles schoon maar ging het gelijk ook weer vriezen. De straten waren spiegelglad. Ze appte: ‘Mam! Ik was bijna vier keer uitgegleden van de bushalte tot mijn werk!’
Ik ben dan allang blij met dat woordje ‘bijna’, want op een nieuwe blessure zit ze vast niet te wachten zo aan het eind van haar stage. En natuurlijk ook niet vlak voor vertrek naar Bonaire. Nog 22 dagen. De tijd vliegt. Nu zij nog.

Christel Cosijn, in: Amigoe, 28 januari 2016.

Filed Under: 2016, COLUMNS, NIEUWS Tagged With: Amigoe, Christel Cosijn, column, koolhydraatarmrecept.nl, South Beach Dieet

3 kilo voorsprong!

december 31, 2015 by Big Bang Express

Het is weer zover. Het nieuwe jaar staat voor de deur, samen met heel veel goede voornemens. Elk jaar is dat bij mij het zelfde liedje: ik ga op dieet! Echter, dit jaar, ontdekte ik toevallig hoe ik 3 kilo voorsprong kon nemen.

Met kerst skypte ik met Nikita. Ze zou eigenlijk samen met Errol thuis Kerstmis vieren. Het openbaar vervoer, het maken van kerstlekkers en de cadeautjes zouden een te grote wissel trekken op hun budget, zo vertelde Nikita, maar omdat ze werden opgehaald door Errols neven konden ze toch naar Purmerend om bij zijn familie kerstfeest te vieren. In plaats van cadeautjes voor zichzelf, vonden Nikita en Errol het leuker om een kleinigheidje voor iedereen te kopen. Ontroerd keek ik toe hoe ze alles inpakte.

Keukenskype

Tijdens die ‘keukenskype’ maakte Nikita een browniecake. En nog een. De kaasballen waren al klaar en ze liet me vol trots haar ‘koi lechi’ creaties zien. Kerstmis lijkt om eten te draaien, maar als je beter kijkt, gaat het om het samenzijn, samen voedsel delen. Ik groeide op in een gezin waarin alle maaltijden samen werden gebruikt, maar moest ook regelmatig alleen eten, geïsoleerd in de keuken. Wellicht eet ik daarom nog steeds graag aan tafel maar liever niet alleen.

Het Eierdieet

Even terug naar die 3-kilo-voorsprong. Toen Madelon terugging naar Nederland bleven de gezellige kilo’s natuurlijk weer plakken. Dat heb je nu eenmaal op een bepaalde leeftijd. Kilo’s er bij gebeurt binnen een dag, maar weer eraf kost weken. Ik hoef je niet te vertellen dat ik dat ge-jojo helemaal beu ben. Ik probeer dan ook de gekste diëten uit opzoek naar stabiliteit. Het RAW-avontuur, dat een aantal maanden geleden de oplossing leek, kostte me uiteindelijk spierweefsel in plaats van vet. Maar opgeven is geen optie en zo stuitte ik via internet op Het Eierdieet.

Een week Eierdieet volgen leek heel simpel en ik werd zo enthousiast dat ik niet tot na de feestdagen kon wachten. Overdag eieren in alle vormen, met grapefruit en salade. En vis en salade ‘s avonds. Geen vet en veel water. Omdat op elke kerstdis een salade en vis stond, kon ik de feestdagen ‘lijnend’ doorbrengen. Op een theelepeltje tiramisutaart na. Want mijn moeder zei altijd nadat ze je boterham had leeggeschud boven de hagelslagpot: ‘De rest smaakt toch eender’. Als je weinig boter had gebruikt had je pas echt pech, want dan kreeg je een lege boterham terug. Discussie was uitgesloten. Dus de volgende keer paste je wel op dat je niet uitschoot met strooien.

Wijze moeder

Mijn moeder was zo gek nog niet met haar zoete-brood-beleg-beleid. En dat was niet het enige wat ze deed om onze suikerinname te beperken. Ik herinner me ook dat we als kind thuiskwamen uit school. Dan lagen er voor alle kinderen 2 biscuitjes en 2 snoepjes of dropjes. En dat was je snoeprantsoen voor die dag. Wel mochten we fruit zoveel we wilden. In het weekend kregen we een glaasje gazeuse en zaterdagavond bij de tv brak zij een plak chocola in stukjes en deelden we die met zijn allen. Op zondag, na de mis, was er warme chocolademelk, soms met slagroom en een luxe koek. En in de Vastentijd spaarden we zoetigheid in onze vastentrommeltjes.

Ondanks die wijze moeder moest deze eigenwijze dochter een lange weg afleggen van verkeerd eten en diëten voordat ze ontdekte dat geen enkel crashdieet de kilo’s blijvend kon wegtoveren. Tenzij je dat crashdieet je hele leven volhoudt, wat dan weer beslist niet mag omdat het zo ongezond is. Ik lees elke dag uren over de effecten van voeding op je gezondheid en gewicht. Het komt eigenlijk steeds neer op de juiste koolhydraten, de juiste vetten, de juiste eiwitten en op de juiste combinatie daarvan.

Het Paleo Beach Dieet

Maar al ‘eierend’ verdwenen niet alleen de 3 kilo, ik merkte ook aan mijn opvliegers dat ik op het juiste spoor zat. Die reduceerden 70%! Maar dat Eierdieet was slechts een kickstart voor de eerste kilo’s. Vooral mijn buik werd wat platter. En dat was precies waar ik het kwijt wilde.

En zo kwam het dat mijn kerstjurkje net wat leuker stond en dat ik bovendien volop kon genieten van kerstdiners met vriendinnen. In het nieuwe jaar schuif ik op naar het South Beach Dieet, het dieet van de sterren en Koninklijke families. Daarmee schakel je in Fase 1 van suikerverbranding over op vetverbranding en ben je in Fase 3 stabiel. Ik noem het dan maar Het Paleo Beach Dieet, want mijn Paleolevensstijl heeft me al van zoveel kwaaltjes afgeholpen. Alles zo natuurlijk en onbewerkt mogelijk. Voor mij al jaren geen graanproducten, suiker of zuivel meer. Creatief koken. Lang leve alle gratis informatie en recepten op internet!

2016!

Behalve de eeuwige kilo-wens, heb ik nog een veel belangrijkere: dat ik Nikita weer eens in mijn armen mag sluiten, gezond en wel. En dat het project van Richelle en mij een succesvolle start heeft. Wat betreft jouw wensen en goede voornemens, daarmee wens ik je uiteraard van harte heel veel succes. Blijf hopen, blijf dromen, want op een dag komen ze uit. Próspero Anja Nobo ku hopi bendishon pa tur hende na mondu. Een veilig, gezond en gelukkig 2016 voor iedereen. Proost!

Christel Cosijn, in Amigoe, 30 december 2015.

Filed Under: 2015, COLUMNS, NIEUWS Tagged With: Amigoe, Christel Cosijn, column, Eierdieet, Melchior Meijer, paleo, South Beach Dieet

Powervrouwen

december 12, 2015 by Big Bang Express

Powervrouwen
‘Ik ben gescheiden.’ Je flapt het er zo gemakkelijk uit, maar achter elke scheiding zit natuurlijk een heel verhaal. Soms denk ik terug aan die tijd. Nikita was toen bijna zeven en na een relatie van 10 jaar scheidde ik van haar vader om een maand later met mijn jeugdliefde te trouwen. Maar mijn jeugdliefde trok het niet op Bonaire en zo gebeurde het dat ik met hem meeging naar Nederland. Zonder Nikita. Want, alsof ze het onheil voorvoelde had ze besloten om weer bij haar vader te gaan wonen. Had ik maar net zo goed naar mijn innerlijke stem geluisterd, want eenmaal in Nederland veranderde mijn hemel in een hel en ging ik keihard onderuit.

Veranderingen

Sinds 1992 woonde ik op Bonaire, het paradijs waar de tijd min of meer stil was blijven staan, dus toen ik in 2003 in Nederland aankwam, was er zoveel veranderd dat ik me een alien voelde in mijn eigen geboorteland. De maatschappij was verhard en op technologisch gebied waren er veel ontwikkelingen. Mijn hoofd liep over van alle veranderingen die ik moest verwerken. Mijn computer crashte en bleek achteraf een vooruitwijzing van wat me nog te wachten stond.

Ik miste Nikita zo onbeschrijfelijk erg dat het een haar scheelde of ze hadden me opgesloten. En elke dag groeide mijn verlangen om na mijn werk in Rotterdam naar Schiphol te rijden in plaats van naar Roosendaal waar geestelijke en lichamelijke mishandeling me wachtte. Al snel liep ook mijn tweede huwelijk op de klippen. Om mijn leven weer op de rit te krijgen moest ik dringend op zoek naar een coach.

Nikita Dolphin Academy

ABC-coaching

Via internet kwam ik in contact met Madelon van ABC-coaching. Zij was de eerste hulpverlener die mij begreep. Een vrouw communiceert natuurlijk sowieso heel anders dan een man en bovendien werkte ze niet met stigmatiserende labels. Ze keek naar wie ik op dat moment was en naar wat ik kon. Dat was bitter weinig. Elk geluidje, elke drukte, elk straaltje licht, zelfs elke geur was me te veel. Het liefst zat ik de hele dag in het donker, met oordoppen in en een dekbed over mijn kop. Ik wilde oplossen in het duistere niets. Verdampen in het heelal. Ik verlangde hevig naar de dood. Ik kon niet meer. Maar telkens weer hoorde ik diep in mij een stemmetje: ‘Mama, waar ben je? Kom je snel terug?’

Dat stemmetje hees me overeind en sleepte me de dagen en nachten door. Maar zodra ik ook maar probeerde om iets simpels te doen als stofzuigen of koken, vulde mijn hoofd zich met watten en mist. Steeds opnieuw kreeg ik kortsluiting in mijn hoofd, behalve als ik schilderde, dan vergat ik alles om me heen.

Fanatiek kliederde ik doek na doek vol. Schreeuwend en huilend transformeerde ik mijn innerlijke chaos in felle kleuren en abstracte vormen. Ik ontdekte steeds meer over mezelf en over het leven. Maar het verlangen naar Nikita bleef zo ondraaglijk dat ik verdween in een fantasiewereld. De scheiding tussen fantasie en werkelijkheid vervaagde. Ik wilde Nikita naar me toe schilderen, haar portret net zo lang perfectioneren totdat ze van het doek af kon stappen, recht in mijn armen. Haar phataloblauwe ogen vertelden me verhalen zonder woorden. Haar mondje waar ik de kusjes zo van miste, lachte naar me. En haar lange blonde haren glansden in het cadmiumgele zonlicht. Ik maakte een sprookjesprinses van haar. Alleen zij zou de betovering kunnen verbreken van de vloek die op me rustte.

Christel_Cosijn_Art_Nikita

Ondertussen zorgde Madelon voor een goede psychiater en met engelengeduld hielp ze me in iniemienie stapjes structuur aanbrengen in mijn leven. Maar de dagen dat ik niet bij Nikita kon zijn, bleven helse dagen. Dankzij Madelon en mijn dierbare vriendin Maja keerde ik uiteindelijk terug naar mijn kind. De tijd om te helen was aangebroken.

Christel en Nikita - Moederdag

Twaalf jaar later…

En nu, zo’n twaalf jaar later, aan de vooravond van ons eigen online coachingproject, is Madelon bij ons op Aruba. Zij heeft het dubbel en dwars verdiend om eens lekker in de watjes te worden gelegd. Ze geniet dan ook met volle teugen van al onze lekkere hapjes, het eiland, de beachdagen en van de rust om een goed boek te lezen. Tussendoor houdt ze contact met haar zoon, pleegkinderen en cliënten en zorgt dat alles op rolletjes blijft lopen. En met haar vriend. Ik bewonder haar. Samen met Richelle voeren we lange gesprekken, soms tot diep in de nacht. Over waar we nu staan in het leven en het belang van goed coachwerk. En natuurlijk wordt er ook heel wat afgelachen.

Madelon, Christel en Richelle

Verjaardag: omringd door powervrouwen

En zo vier ik dit jaar, omringd door bijzondere vrouwen mijn verjaardag op het strand. Powervrouwen. Je herkent ze uit duizenden aan de blik in hun ogen die zegt: ‘Het leven is prachtig, vier het!’

Dankbaar voor alle levenslessen die ik op mijn pad kreeg, voor alle mooie mensen in mijn leven en voor wat het leven me tot nu toe heeft gebracht, hef ik mijn glas naar de sterren en proost op mijn powergirl in Nederland. ‘Dank je wel, mijn lieve Nikietje, dat jij bestaat! Zonder jou was ik nooit geworden wie ik nu ben.’

Christel Cosijn, in Amigoe, 10 december 2015.

Filed Under: 2015, COLUMNS, NIEUWS Tagged With: ABC-coaching, Amigoe, Christel Cosijn, column, Kunst, portretten, Powervrouwen, www.christelcosijn.com

De kracht van kwetsbaarheid

november 12, 2015 by Big Bang Express

De kracht van kwetsbaarheid

Vandaag vind ik een podcast van Albert Sonnevelt in mijn mailbox. Over de kracht van kwetsbaarheid. Ik luister ernaar. En nog eens. Albert is psycholoog en businesscoach en zit al tientallen jaren in het vak. Hij stelt voor om na het beluisteren van de podcast voor één keer je kwetsbaarheid te tonen. Hij beweert dat je daar energie van krijgt. Mezelf kwetsbaar opstellen is nooit mijn sterkste kant geweest en tussen vijf zussen ook bepaald geen slimme overlevingsstrategie. Maar ik ben benieuwd naar mijn lef en de beloofde energieboost.

Je sterker voordoen dan je bent

Albert beweert dat het je afpeigert als je je steeds sterker voordoet dan je bent, alles perfect wilt doen, een sterke behoefte hebt aan erkenning of als je het steeds weer iedereen naar de zin wilt maken.
Maar wat als niemand je ooit duidelijk maakt dat perfect niet bestaat? Of hoe onnodig en dodelijk vermoeiend het is om je steeds van je beste kant te laten zien? En dat je erkenning niet hoeft te zoeken, maar dat je er gewoon recht op hebt als kind?

Dus wat te doen als jou nooit wordt geleerd om niet altijd op je tenen te lopen? Je wilt immers als kind je ouders pleasen, wat als het goed is positieve bevestiging oplevert. Dit zorgt voor zelfvertrouwen. Precies wat het woord zegt: vertrouwen in jezelf. Iemand die geen vertrouwen in zichzelf heeft, blijft bevestiging vragen. En heel vreemd, maar hoe minder je die krijgt, hoe harder je je best daarvoor zal gaan doen. Je wordt niet begrepen, noch zien anderen waarom je zo hard je best doet. In plaats van beloond, word je uitgemaakt voor uitslover, aansteller of raar kind. Het overkwam mij ook. Maar eerst wijs ik naar mijn moeder.

‘Ik doe het ook nooit goed!’

Je stinkende best doen voor een ander werkt zelden, omdat het gewoonweg onmogelijk is om het iedereen naar de zin te maken. Mijn moeder is daarvan het bewijs. Altijd was ze bezig in zevenvoud met schoonmaken, boodschappen doen, eten klaarmaken, kleren naaien, de was doen en strijken. Dankbaarheid was wel het minste wat ze mocht verwachten. Maar meestal kreeg ze de kous op de kop. In plaats van te kijken naar de dingen die wel goed gingen, jammerde ze luidkeels: ‘Ik doe het ook nooit goed!’ Natuurlijk deed ze heel veel goed, maar kreeg simpelweg niet de bevestiging die ze nodig had.

Zussen Cosijn

Kwetsbaarheid in relaties

Als alleenstaande moeder klopte ze daarvoor aan bij haar zes dochters en schoonzoons. Of bij de buren. Of bij het kassameisje van de supermarkt. Of, tot onze grote schaamte, gewoon bij wildvreemden. Natuurlijk was ze zich hiervan niet bewust, maar ik wilde me dan het liefst onzichtbaar maken. Totdat ik haar gedrag kon verklaren. Op haar zesde verloor ze haar moeder. In die tijd waren vaders, op een enkeling na, nog geen halve moeders. Vaders van toen werkten, lazen de krant, gingen vissen en trouwden met de kindermeid. De kindermeid zorgde voor mijn moeder zoals mijn moeder later ook voor ons zorgde. Ze deed het huishouden, leerde de kinderen manieren en verstelde hun kleren. Een gat in een kous was erger dan een gat in een knie. Die knie zou immers vanzelf genezen maar de sok betekende extra werk.

Zo groeide mijn moeder op, omringd door de beste zorg van de wereld, maar eens lekker knuffelen was er niet bij. Helaas is jong geleerd meestal ook oud gedaan, hetgeen voor ons resulteerde in zeer moeizame relaties. Met onze moeder, met elkaar, met de wereld en vooral ook, met onszelf. Daar! Ik geef toe dat ik relaties heel lang ingewikkeld vond. Maar ik had nog niet geleerd dat een ander ook echt anders is. Met eigen ideeën en een eigen wil. Want ook al zijn er nog zoveel overeenkomsten met een ander – al kom je uit hetzelfde nest, is het je eigen vlees en bloed of ben je al 80 jaar met elkaar getrouwd – een ander is en blijft echt een ander. Ik kon een ander dus niet loskoppelen van mezelf.

Nikita - Lazy Tomgirl

Veilig jezelf mogen zijn

Maar toen Nikita werd geboren zag ik ineens het licht. Het boeide me niet langer wat anderen van mij vonden, ik zou koste wat kost dat minimensje in haar ‘anderszijn’ respecteren. Het werd de grootste uitdaging van mijn moederschap. Natuurlijk knuffelde ik haar plat, maar ik creëerde ook ruimte. Ruimte die ik zelf nooit had gekregen van mijn moeder, omdat alles altijd moest zoals zij het zag en zoals zij het wilde. Ik herkende altijd veel van haar dominantie in mezelf, maar pas nu besef ik de oorzaak. Zij koppelde anderen ook nooit los van zichzelf. Dat was onveilig. Want stel je voor dat die ander een eigen mening heeft, iets anders wil, of wellicht het allerergste… van je weggaat. Is behoefte aan bevestiging wellicht vermomde verlatingsangst?

Na 50 jaar voel ik me gelukkig steeds veiliger bij mezelf. Een veilige basis, – of juist het ontbreken daarvan – hoeft niet doorslaggevend te zijn voor de rest van je leven. Ik ben benieuwd hoe Nikita hierover denkt, maar eerst trek ik mijn hardloopschoenen aan. Albert had gelijk, je kwetsbaarheid tonen maakt energie vrij. Durf jij het ook? Of ben je bang voor jouw kwetsbare kant? Draai het dan om en ga eerst hardlopen.

Christel Cosijn, in: Amigoe, 12 november 2015.

Filed Under: 2015, COLUMNS, NIEUWS Tagged With: Albert Sonnevelt, Christel Cosijn, column, de kracht van kwetsbaarheid, kwetsbaarheid, podcast, relaties

Vunzige Deuntjes Halloweenfeest

oktober 29, 2015 by Big Bang Express

Zondag skype ik weer eens met Nikita. We kletsen 3 uur bij, onder andere over wat ze allemaal heeft gedaan in de vakantie. Helaas heeft ze geen dag ‘op de groep gestaan’ bij Teylingereind. Ze maakt zich wat zorgen of ze genoeg uren kan draaien om al haar stageopdrachten uit te kunnen voeren, want natuurlijk wil ze niet langer dan nodig over haar opleiding doen. Tijdens haar vakantie heeft ze goed gebruik gemaakt van haar OV-kaart om weer met vriendinnen af te spreken. Nikita gaat zelden uit, maar waar ze wel de smaak van te pakken krijgt, zijn concerten en dansfeesten.

Halloween

Nikita vraagt of ze ‘please please’ af en toe op haar telefoontje mag kijken. Ze weet dat ik daar niet van houd tijdens een gesprek, maar haar leven hangt af van het scoren van kaartjes. Voor het Vunzige Deuntjes Halloweenfeest. Als kind verzuchtte ze weleens dat Halloween haar aller aller leukste feest was. Samen met andere verklede kinderen liep mijn kleine blonde heksje zingend door de Kaya Grandi. Van verschillende winkeliers kregen ze dan een traktatie. Deze traditie werd niet alleen door de ouders aan de overkant van de straat gewaardeerd, ook toeristen haalden hun camera’s tevoorschijn. En nog altijd wordt de groep Halloweenkinderen aangevoerd door Corine, de mooiste heks van Bonaire. Ik denk niet dat Nikita zaterdag verkleed gaat, maar ik vraag me gelijk af waarop ik dat baseer. Nieuwsgierig geworden google ik op het feest.

De Lichtfabriek

Het Halloweenfeest wordt gehouden in De Lichtfabriek in Haarlem. Ik neem een kijkje op hun website en zie een hippe plek waar veel feesten en evenementen worden georganiseerd. En een interessant stukje geschiedenis: Het enorme gebouw uit eind 1800 voorzag vroeger de inwoners van Haarlem van gas en elektra. Met de vondst van het aardgas in de jaren 60 werd de fabriek buiten werking gesteld. Delen van de fabriek werden gesloopt, maar de Turbinehal, het Oliehuis en het Energiehuis bleven gespaard. De gebouwen die bewaard zijn gebleven behoren tot het meest zeldzame industriële erfgoed waar Nederland over beschikt. Dat is te danken aan de architecten uit die tijd – meestal bouwkundig ingenieurs – die zich de opdracht stelden zó te bouwen dat ‘de strengste eisen van nuttigheid voor de fabricage van gas en elektriciteit verbonden werden met ‘voor het oog aangename vormen’.

Vunzige Deuntjes

Daarna zoek ik me suf naar informatie over Vunzige Deuntjes. Het is vast cool om niks op je website te zetten. Mogelijk een semi undergrondse organisatie die leuke feesten organiseert. Youtube-filmpjes tonen donkere jongens die zingen en dansende jongeren. Hoolahoop en bubbeling is hot. De Halloweenkaartjes van 15 euro in de voorverkoop zijn al uitverkocht en, zo staat er nadrukkelijk bij: als je niet verkleed bent, kom je er niet in. Aha!

Nikita loopt plotseling rood aan. Er is een kaartje beschikbaar voor 18 euro. Ze krijgt het er warm van, maar helaas wordt ook dit keer het kaartje net voor haar neus weggekaapt. Door dezelfde gast die het even later weer voor 30 euro op de site aanbiedt. Als ze er tegen Errol over klaagt, roept die terug dat dit gewoon business is. ‘Misschien rond etenstijd,’ opper ik.

‘Etenstijd?’ Ze besluit de kaartjes even te laten voor wat ze zijn en duikt zelf de keuken in. Een knus moment. Enig om haar aan de gang te zien met potten en pannen en zakjes en pakjes. Er is frustratie over het pakje lasagnemix, want waarom moet er nou ineens een blikje ‘tomaat in blokjes’ bij? Het irriteert haar mateloos. Ondanks de minder fraaie woorden die er uit haar mond rollen, lig ik stiekem in een deuk, want ik kan daar zelf ook helemaal niet tegen als dingen zomaar veranderen. Uiteindelijk pakt ze doodgemoedereerd twee tomaten en snijdt ze klein.

Slappe lach

Tijdens het koken hangt ze de was buiten en haalt hem later weer van de lijn. De beddenlakens die nog wat moeten nadrogen geven onverwachts een Halloweenachtig sfeertje. Met mijn cameraatje film ik een stukje van ons gesprek. Dat doe ik wel vaker en heb de neiging om te gaan interviewen. De meest vreemde vragen komen dan in me op. Na wat bevraging over haar bak- en kookkunsten flap ik er ineens uit: ‘Wil je nog iets tegen je kinderen wil zeggen?’ Ze geeft me een Nikitiaanse blik. ‘Of wil je even naar ze zwaaien? Want je weet maar nooit of je kinderen dit ooit zullen zien.’ Ik ga nog even door, totdat ze haar gezicht niet langer in de plooi kan houden. En zo eindigt onze skypesessie met de slappe lach.

Een uur later sta ik ook in de keuken en spoel het gesprek als een soort film terug. Ik schrik op van haar appje. Ze heeft blij nieuws. Nee hoor, ik word nog geen oma, maar ze heeft wel een kaartje voor het Vunzige Deuntjes Halloweenfeest bemachtigd! Uiteindelijk is ze voor 25 euro overstag gegaan. De volgende dag stuurt ze me een foto van hoe ze geschminkt wil worden. Zo jammer dat ze zo ver weg zit. Natuurlijk, ze zal zeker lol hebben met haar vriendinnen, maar ik had haar graag zelf nog eens geschminkt. Net als vroeger. Maar ja, ook kleine heksjes worden groot.

Christel Cosijn, in: Amigoe, 29 oktober 2015.

Filed Under: 2015, COLUMNS, NIEUWS Tagged With: Amigoe, Christel Cosijn, column, De Lichtfabriek, Halloween, Nikita Grootemaat, Vunzige Deuntjes