Monkeyway tilt je leven naar een hoger level

2016-2017
Soms wil je even een preview in je toekomst om te zien of er nog leuke dingen op je pad komen. Iets waardoor het leven ineens vleugels krijgt. Waardoor je gaat bubbelen van binnen. Bij Monkeyway stop je met wachten en ga je die leuke dingen een handje helpen. Wil jij in 2017 eindelijk je dromen waarmaken? Begin vandaag en til je leven direct naar een hoger level. We laten je zien hoe je dat in 5 stappen kunt doen.

[Read more…]

De allerlaatste Uitgevlogen

Bursalen Bonaire - 2013

De nieuwe bursalen maken zich klaar om uit te vliegen. Stress dus. Maar zo ver van huis word je snel volwassen. Was ik drie jaar geleden nog bezorgd om Nikita, nu is zij bezorgd om mij. De Real Meal Revolutie uit de vorige column voerde mij namelijk naar een nog extremere manier om koolhydraten te vermijden. En dat vindt ze maar niks. Maar dat verhaal bewaar ik voor later, want voor de allerlaatste Uitgevlogen vroeg ik Nikita om een terugblik.

‘Het derde jaar heb ik als zeer leerzaam en positief ervaren. Ik heb stage gelopen in een jeugddetentie, een ervaring die ik niet had willen missen! Ik werd zo leuk en warm opgevangen door mijn collega’s en heb er veel geleerd. Niet alleen qua studie maar ook over mezelf. Ik heb grenzen leren aangeven en een andere kijk gekregen op mijn omgeving. Ook voel ik me niet meer buitengesloten of alleen, zoals ik de twee voorgaande jaren wel heb ervaren. Dat was voornamelijk op school, door de houding van medestudenten.

Het eerste jaar was het ergste. Uiteraard verlangde ik enorm naar huis. Misschien omdat ze op school deden aan een soort indirecte discriminatie. Dit kwam doordat ik anders dacht en anders reageerde, niet alle trends en gewoontes kende en natuurlijk ook door de afwezigheid van gezamenlijke jeugdervaringen. Uiteindelijk werd ik genegeerd want ik hoorde bij niet één groepje. Niet omdat niemand me mocht, maar meer omdat ik nergens een klik voelde. Wellicht was ik daar zelf ook schuldig aan. Inmiddels hoor ik nog steeds niet bij een groepje, maar ga wel met iedereen om.

Medestudenten zijn nu juist geïnteresseerd in mij en ook in Bonaire. Op mijn beurt vraag ik naar hun achtergrond. Ik ontmoet zo steeds meer mensen met een interessant levensverhaal. En iedereen is zichzelf. With age everything gets better and more simple, I guess. Maar die schoolcontacten gaan niet verder dan school. Alleen met het meisje waarmee ik de eerste twee jaar in de klas zat, ga ik na school soms ook om, al is zij het tegenovergestelde van mij. En natuurlijk mijn Marokkaanse buurvrouw. Zij is al wat ouder en heeft kinderen, maar ze is leuk en gezellig.

Nikita - moderne dochter

Nu het gemis aan vriendschappen sterker wordt, trek ik er vaker op uit. Naar een goed concert bijvoorbeeld. Ik zoek online naar de goedkoopste kaartjes. Dan spreek ik af met mijn eilandvrienden en -vriendinnen die inmiddels ook in Nederland wonen. Daar voel ik me het meest bij op mijn gemak. Sinds kort ben ik vrijwilligster in een dierenopvang. Na het schoonmaken mag ik lekker met de honden spelen. En ik kijk uit naar de zomervakantie, dan ga ik misschien met mijn vader naar Valencia. Dat wil ik al zo lang.

Nog één jaar dus. Maar dan? Mijn missie is jongeren helpen door middel van coaching en/of training om zichzelf verder te ontwikkelen. Maar dat kan op zoveel manieren,dat maakt het moeilijk om over mijn toekomst na te denken. Ga ik gelijk terug naar de eilanden of blijf ik hier om meer ervaring op te doen? Misschien nog een deeltijdstudie? Iets met kunst dan, want die functie in de gevangenis leek me super. Ik zie hier veel werk en ontwikkelmogelijkheden voor mezelf. Ach, I just go with the flow. I don’t fight the waves but let them show me the way.

De nieuwe bursalen doen er goed aan om niet uitsluitend te studeren, maar ook om er op uit te trekken en te genieten van alle mogelijkheden hier. Zoek aansluiting bij anderen door gemeenschappelijke interesses, sport of ga uit, spreek af met vrienden, bezoek attracties, popconcerten of verken Europa, zodat wanneer je terugkeert naar de eilanden niet baalt dat daar niet veel te doen is. Maar verlies nooit je doel uit het oog. Ik ken bijvoorbeeld

Nederlandse studenten die naar drank stinken tijdens de les. Als je te veel feest, kom je uiteindelijk thuis zonder diploma. Maar, je moet dan nog wel je schuld aflossen. Mocht je studie niet bevallen, dan kun je het beste zo snel mogelijk stoppen en eventueel een andere kiezen. Heb je problemen? Zoek hulp!

Ik ergerde me eerst best wel aan het Nederlandse gezeur hier over het weer, maar dat is zinloos. Het weer is hier vaak k*t. Accept it.

En als laatste, ga niet lopen stressen! Rennen voor het openbaar vervoer – terwijl je naar huis gaat- is dom, want een paar minuten later komt er weer een. Wat ik heb overgenomen hier is op tijd komen. En dat is een kwestie van op tijd vertrekken. Stick to your true self, maar ontwikkel jezelf wel. Exito!’

Column Om op te vreten

Nikita doet het goed. Errol heeft een baan. Het columnavontuur zit erop. Lieve lezers, masha danki voor jullie tijd en interesse. Wil je me blijven volgen? Super! Na de zomervakantie ga ik over van alles en nog wat bloggen. Het fijne is dat we dan onderaan de blog met elkaar in gesprek kunnen. Spannend, want die eerste blog gaat natuurlijk over mijn huidige dieetexperiment: Zero Carbs. Wat wordt het? Top, of de zoveelste dieetflop? Als je een mailtje stuurt naar info@bigbangexpress.com met als titel ‘blog volgen’, dan geef ik je een seintje zodra we online gaan met de nieuwe website. Tot dan!

Christel Cosijn, in: Amigoe, 23 juni 2016.

De Real Meal Revolutie

DRMR

Vaak kom ik ’s morgens op de boulevard andere ‘lopers’ tegen. Ik verdeel ze in twee categorieën: hardlopers en afvallers. De hardlopers zijn slank en pezig. Ze rennen lichtvoetig langs, gedreven door een innerlijk energie. De afvallers zijn niet slank. En ze bewegen ook niet bepaald lichtvoetig.
Opvallend is dat de grootste vetreserve in onze buik wordt meegedragen, als een kostbaarheid, zoals een baby, veilig in moeders buik. Hoewel mijn buffer minimaal is, ben ik toch geen hardloper. Of moet ik zeggen, nog geen hardloper? De afgelopen weken is mijn buik namelijk ‘zomaar’ wat platter geworden. Met ‘zomaar’ bedoel ik niet door het lopen.

Melchior Meijer

Melchior Meijer

Ik experimenteer al 40 jaar met voeding. Je herinnert je misschien nog wel mijn fruitdieetavontuur, waardoor niet mijn vet maar mijn spieren verdwenen. Ondanks mijn voornemen om nooit meer op dieet te gaan, ga ik toch weer voor de bijl. Iemand op de blog van medisch journalist Melchior Meijer gaf me namelijk de link naar De Real Meal Revolutie (DRMR).

Gelukkig vind ik bij Bruna Aruba nog een exemplaar. Ik kwijl nog net niet wanneer ik door de heerlijke recepten blader. Is dit het dieet waar ik 40 jaar naar heb gezocht? Ik hoor Nikita al zuchten: ‘Mam!’ Zij heeft me natuurlijk al die jaren zien worstelen. Zij gelooft in afvallen door bewegen, maar volgens mij zorgt beweging voornamelijk voor getrainde spieren. In elk geval moet en zal ik erachter komen hoe ik mijn gezondheid beter kan beïnvloeden. Ik koop het boek.

Tim Noakes

Professor Tim Noakes

DRMR beschrijft het bantingdieet. Het was heel lang een saai dieet totdat DRMR het hip maakte. Met haar onthutsende ontmaskering van de Westerse koolhydraatleugen veroverde het bantingdieet in rap tempo Zuid-Afrika. Professor Tim Noakes, een van de Zuid-Afrikaanse auteurs, richtte zelfs een organisatie op om ook de aller armste te helpen gezonder te eten.

Met mijn suiker- en graanloze paleolifestyle was ik al een aardig eind op weg, dacht ik. Maar zetmeel blijkt een slimme wolf in schaapskleren. Zetmeel wordt namelijk direct omgezet in suiker. Peulvruchten en bepaalde knollen vallen in deze categorie. En brood, spaghetti, rijst, crackers, pannenkoeken, aardappel, pasteichi, chips en roti sorteren hetzelfde effect als taartjes, koek en snoepgoed. En jawel, ook hetzelfde als fruit. Ze maken je bloedsuikerspiegel instabiel.

Het bantingdieet bestaat eigenlijk uit drie lijstjes; een groen, een oranje en een rood lijstje. Het groene lijstje bevat dingen die ik onbeperkt mag eten: zoals vis, vlees en eieren, maar -verbazingwekkend genoeg- ook romige, vette dingen zoals slagroom, roomboter, roomkaas, dierlijke vetten, kokosolie, olijfolie, mayonaise, -ja echt!- en volle zuivel. Met noten en zuivel ga ik wat experimenteren. Als mijn lijf elke dag voldoende vet binnenkrijgt hoeft het niet langer dat voorraadje mee te sjouwen. Met een gratis platte buik als bonus! Van de oranje lijst mag ik af en toe wat, maar de rode lijst is uit den boze. Om de trek tussen de maaltijden te stillen mag ik een heerlijke zelfgemaakte vetrijke chocoladeshake, die er inderdaad voor zorgt dat ik urenlang geen hap meer door mijn keel krijg.

fat-ladies

De koolhydraatleugen

Professor Tim Noakes legt achterin het boek uit hoe we jarenlang door de voedselindustrie, de medische en de farmaceutische wereld zijn voorgelogen. Eigenlijk is al onze ellende begonnen na de Tweede Wereldoorlog, toen een aantal Amerikaanse politici nieuwe voedingsvoorschriften bedacht. Niet om gezonder te leven maar louter om de Amerikaanse boeren uit de crisis te helpen. Zonder onderzoek werden graan- en maïsproducten gepromoot en daarna deed de suikerindustrie er nog een flinke schep bovenop, of liever gezegd, er doorheen. Toen de voorverpakte bewerkte en gemanipuleerde voedingsindustrie op gang kwam, die beschikbaarheid wereldwijd mogelijk maakte, was de ramp compleet. Mensen werden op een Westers koolhydraatrijk dieet overal steeds dikker en zieker. Welvaartsziekten als diabetes, alzheimer, kanker, hartklachten en reumatische aandoeningen zijn het gevolg van deze koolhydraatleugen. Maar hoe maken koolhydraten ons dan ziek?

Koolhydraten, zo weet Noakes, veroorzaken ontstekingen en beschadigen de aderen, de hersenen, het spijsverteringssysteem en de lever. Cholesterol is een soort ‘repair kit’ en zet zich alleen vast op lekkende aderen, uitsluitend met de bedoeling het lichaam te beschermen. Cholesterol is dus niet de oorzaak van hartproblemen maar het gevolg van de ontstekingen die veroorzaakt zijn door hoge bloedsuikers. En hoge bloedsuikers worden veroorzaakt door overdoses koolhydraten.

Bantingrecept avocado

Wereldwijd Koolhydraten minderen

Dan wereldwijd koolhydraten minderen toch? Waar wachten we nog op?
Zolang de schijf van vijf wordt gepropageerd door regeringen en wordt gesponsord door de voedings- en farmaceutische industrie, kunnen we dat op onze broodbuik schrijven. Koolhydraten worden immers ook in producten gestopt waarin je ze niet zou verwachten. Ik sta daarom al jaren liever zelf in de keuken. Dan weet ik wat ik in mijn lijf stop.
En ik ben niet de enige. Kennis is macht. Als de consument massaal andere dingen eist dan ze wordt voorgeschoteld, wordt ze uiteindelijk op haar wenken bediend. Samen kunnen we het tij keren, zodra we begrijpen hoe.

In elk geval ga ik het zoveelste voedingsexperiment weer aan met mezelf. DRMR klinkt voor mij logisch en veelbelovend. Maar mocht je straks op de boulevard tòch een zachtjes gillende loopster tegenkomen, dan was dit DRMR-verhaal ook niet de hele waarheid. Wordt vervolgd.

Ps
Het avocado-tonijnrecept heb ik bedacht en daarmee won ik een spiraalsnijder op FB bij De Real Meal Revolutie.

Christel Cosijn, in Amigoe, 9 juni 2016.

One Kingdom One Love

Dinsdag 16 februari ging in Jong Bonaire de documentaire ‘One Kingdom One Love’ in première. Sebastiaan Kes maakte een film over de rechtenloosheid en discriminatie van LHBT’ers (Lesbienes, Homoseksuelen, Biseksuelen en Transgenders) in het Caribische deel van het Koninkrijk der Nederlanden. Hij vond een aantal LHBT’ers bereid om het taboe rondom hun eigen seksuele geaardheid te doorbreken door er openlijk over te spreken. Kes zette alles op alles om de film ook op de eilanden te mogen vertonen. Op Bonaire verliep de première buiten verwachting.

Tekst en fotografie: Christel Cosijn en Richelle van den Dungen Gronovius

One Kingdom, One Love – Official Trailer (HD/English) from CanCreate on Vimeo.

Hoewel je het eigenlijk niet zou verwachten in de snikhete tropen, hebben de eilanden van de voormalige Nederlandse Antillen verrassend veel weg van de Noordpool. Wanneer je over de witte stranden loopt, vermoed je namelijk totaal niet dat er nog een heel andere wereld onder verborgen ligt. Een wereld die alle kleuren van de regenboog heeft. Een wereld waarin de meeste bewoners zich zorgvuldig verborgen houden, uit angst voor represailles vanwege hun seksuele geaardheid. De mensenrechten, die de basis vormen van elke democratie, gelden niet voor deze eilanden. Veel LHBT’ers worden er behandeld als paria’s, uitgestoten door familie en maatschappij. Als ze de druk niet langer aankunnen vluchten ze of plegen zelfmoord. Maar de wettelijke bescherming komt dichterbij nu de Koninkrijksboot in de vaart is genomen. Op de boeg staat de positieve boodschap: ‘One Kingdom One Love’. Kapitein Kes stapte aan boord, op zoek naar LHBT’ers die hun verhaal voor de camera durfden te doen.

Filmmaker Sebastiaan Kes, geboren op het Nederlandse eilandje Marken, groeide eveneens op in een eilandgemeenschap zoals Bonaire, met veel sociale controle. Hij was geliefd bij de meisjes vanwege zijn luisterend oor en bij de jongens vanwege zijn creatieve ideeën en zakelijk inzicht. Toen hij rond zijn 25ste het homoloze Marken verliet, opende de Amsterdamse gaywereld al snel zijn ogen. Toen Kes vorig jaar gevraagd werd door de organisatie achter de Koninkrijksboot om de ongelijke rechten van de LHTB’ers op de eilanden in beeld te brengen, had hij maar een doel voor ogen: een breekijzer maken dat deze verborgen wereld kon openen en de discussie zou aanwakkeren op de eilanden zelf.

One Kingdom One Love

Kes filmt daarom deels op de Koninkrijksboot tijdens de Gay Pride in Amsterdam en deels op de eilanden. De Curaçaose Ramona Pikeur, de vrouw van de vurige speeches in de film, voorvechtster van seksuele diversiteit en voorzitter van ‘Dushi&Proud’ is de initiatiefneemster van de Koninkrijksboot. Vanwege de beste uitbeelding van het thema ‘SHARE’ wint haar boot ze met de leus ‘One Kingdom One Love’ de eerste prijs. Voor Ramona de kers op de taart na een enorm zware periode in haar leven. ‘Het is toch te gek voor woorden dat we in 200 jaar Koninkrijk niet meer mogen discrimineren op kleur, op geloof en op taal, maar wèl op seksuele geaardheid,’ verklaart ze aan Amigoe, september 2015. De gewonnen beker mag mee naar Curaçao, waar sinds enkele jaren ook een Gay Pride wordt gehouden, hetzij achter gesloten deuren. Inmiddels is de beker op Bonaire gearriveerd.

One Kingdom One Love

Kes vindt met moeite een aantal mensen bereid om zich uit te spreken als de camera draait, maar hij vindt ze, in diverse lagen van de bevolking. Sommigen zijn zo openhartig dat hij heel voorzichtig moet zijn met al die gevoelige informatie. Ondanks het feit dat deze mensen gekozen hebben om zichzelf te zijn in hun anders-zijn, stuiten zij op de eilanden op veel weerstand. Maar zij gaan door, gesteund door het initiatief van One Kingdom One Love. Beseffend dat zij als rolmodel anderen hoop kunnen bieden pakken zij hun kans.

Hoewel op de BES-eilanden (Bonaire, St. Eustaius en St Maarten) sinds 10-10-10 getrouwd mag worden, heeft dit nooit de deur naar acceptatie opengezet. De invoering van deze wet is na enkele vergeefse protesten geruisloos verlopen. Dezelfde bevolking die massaal de straat op gaat om te protesteren tegen ongelijke behandeling, zwijgt als het graf als het om de uitvoering van gelijke rechten van LHBT’ers gaat. Het hele onderwerp wordt doodgezwegen. Uit angst. Uit schaamte. En waar je niet over praat, bestaat niet.

EQ Bonaire( Equalizer) bestaat in maart een jaar en wil graag meer dan alleen een klankbord zijn voor de LHBT-community. Oprichtster Judith Brekelmans kent de ins en outs van verschillende kanten. ‘In Nederland is het ook niet makkelijk als LHBT’er, maar je kunt tenminste een beroep doen op bescherming door de wet,’ zegt ze. Ze hoopt vurig dat de scholen de film ook willen draaien. Zo weet zij dat er twee in het Papiamentu aangepaste programma’s met educatieve doeleinden zijn op Curaçao, samengesteld van lesmateriaal uit Rotterdam en Amsterdam. Zou dit een kapstok kunnen worden, eveneens voor andere scholen? ‘Ook met docenten en ouders moet worden gepraat waar en hoe wij hen kunnen steunen. Want dat er volgens de Nederlandse wetgeving aandacht moet zijn voor seksualiteit en seksuele geaardheid, betekent nog niet dat er bekwame docenten zijn die zich aan dit onderwerp durven wagen,’ aldus Judith.

Millicent Sof is 21 jaar, de jongste LHBT-activist op het eiland en aspirant-student Architectuur. Op dit moment werkt ze nog met veel plezier bij Rocargo. Zij geeft aan dat niet zozeer de leerlingen voorlichting nodig hebben, maar juist de docenten. Hun geloof barricadeert de toegang voor LHBT-leerlingen. Mili herinnert zich haar medeleerlingen op Liseo als open minded. Iedereen hugde elkaar en zowel jongens als meiden gingen vriendschappelijk met elkaar om. Ook wanneer je anders geaard was. Mili heeft haar geaardheid trouwens nooit onder stoelen of banken gestoken. Ze was een jaar of 10 toen ze begon te beseffen dat ze lesbisch was. Haar inmiddels overleden vader vond het geen probleem, maar haar moeder dwong Mili tijdens de middelbare schoolperiode naar de kerk te gaan. Uiteraard heeft dat niets geholpen, want zoals de Arubaanse Desiree Croes lachend verkondigde tijdens haar interview met Rob Oud: ‘You can’t pray your gay away.’ Inmiddels heeft Mili’s moeder die hoop inderdaad opgegeven. Mili was op school vaak een vraagbaak voor leerlingen die meer wilden weten over die LHBT-wereld. Er is behoefte aan jonge LHBT’ers en daarom is ze nauw betrokken bij EQ. In de zomer gaat ze het studieavontuur aan in Utrecht. Ze verheugt zich er op om bij haar vriendin te kunnen zijn. En ook op de Gay Pride natuurlijk. De tocht met de Koninkrijksboot heeft diepe indruk op haar gemaakt.

Judith benadrukt eveneens de grote behoefte aan rolmodellen op diverse posities in de samenleving. Ze hoopt dat op Bonaire mensen uit de politieke hoek opstaan, net zoals op Aruba parlementariër Desiree Croes dat doet. En dat zij met elkaar gaan samenwerken. Desiree maakt bepaald geen geheim van haar lesbische huwelijk en dat valt niet bij iedereen in even goede aarde. Maar ze is een volhouder. Als het aan haar ligt wordt het geregistreerd partnerschap ook op Aruba binnenkort wettelijk geaccepteerd. Echter, zodra Desiree het op de agenda zet, wordt er steeds gezwegen, om vervolgens door te gaan met het volgende agendapunt. De Curaçaose Glenda Ottenheim, moeder van een lesbische dochter, schaamt zich niet. Ze kreeg flink applaus toen ze zei: ‘Kinderen lopen met afscheidsbrieven in hun telefoon, om zelfmoord te plegen. Dat kun je als moeder toch niet zomaar negeren?’

Rik Felderhof en Edwin Groeneveld bij de Cuba Company op Bonaire

Cuba Compagnie is vertrek- en eindpunt van de première. Eigenaren Joep van der Ligt en Ed de Vuijst hebben de afgelopen 20 jaar bewezen dat je ook als gaykoppel succesvolle zaken kunt draaien. Maar je moet wel sterk in je schoenen staan. Ook Rik Felderhof is van de partij. Zijn zus is lesbisch en getrouwd met een vrouw, dus het onderwerp spreekt hem sowieso aan. Het verbaast hem na alles wat de Rooms-Katholieke Kerk heeft mispeutert, dat de mensen hier zich er nog steeds aan vastklampen. ‘Hoe kun je in godsnaam een paus accepteren die condooms verbiedt in Afrika? Alleen al vanwege de AIDS/HIV-problematiek is dat misdadig. Vroeger werden homoseksuelen in een klooster gestopt. In de Westerse wereld werd tientallen jaren geleden het taboe rondom LHBT doorbroken door beroemdheden als Elton John die ‘English Rose’ voor Lady Di zong. En Freddy Mercury en Moserat Cabballé die met het nummer ‘Barcelona’ de Olympische spelen van ’92 openden. En later bijvoorbeeld door een Paul de Leeuw die met zijn mannelijke partner twee kinderen adopteerde.’ Rik zoekt regelmatig de rust op van Tanzania om te schrijven. ‘In Tanzania,’ zo vertelt hij, ‘kunnen LHBT’ers 30 jaar celstraf krijgen. In een samenleving waarin LHBT taboe is, worden de slachtoffers chantabel. Dat moet je niet willen. Maar ik denk dat Antillianen genoeg ballen hebben om hier uiteindelijk normaal mee om te gaan,’ aldus Rik.

One Kingdom in Jong Bonaire

Jong Bonaire zit, tegen verwachting in, goed vol. Jong en oud, LHBT’ers en niet-LHBT’ers zijn komen opdraven. Jennifer Martis praat de avond vlot aan elkaar. Nolly Pourier pleit voor acceptatie in zijn openingswoord. De documentaire maakt de tongen los en bijna iedereen blijft zitten om na te praten. Het publiek is het erover eens dat het dapper is van de jongelui om voor de camera hun nek uit te steken.

Een teenermeisje geeft aan dat als je ouders iets verkeerd vinden, jij geen ruimte krijgt voor een andere mening. ‘Zelfs hand in hand lopen is not done. Er worden ook mensen ernstig gepest op het werk omdat ze homoseksueel zijn. Vooral jongens. Die worden ook wel mishandeld of zelfs verminkt door hun ouders. Mensen zien het hier als een besmettelijke ziekte en blijven liever uit je buurt.’

Rijksvertegenwoordiger Gilbert Isabella krijgt ook het woord. Hij belooft plechtig dat hij zal doen wat binnen zijn macht ligt. Niet omdat hij zelf homoseksueel is, want werk en privé zijn twee dingen, maar omdat gelijke rechten gewoon voor iedereen moeten gelden.

Edwin Groeneveld, werknemer bij Cuba Compagnie, vindt het bijvoorbeeld verschrikkelijk dat condoomautomaten verboden zijn. ‘Dat zou zogenaamd uitlokking van seksueel handelen tot gevolg hebben. Maar degene die dit heeft bedacht vergeet dat er jongeren ziek worden en sterven aan SOA’s zoals syfilis en aids. Daarom deel ik soms stiekem condooms uit.’ Na afloop beloofde hij dat er condoomautomaten komen op de toiletten bij Cuba Compagnie. ‘De jongeren hebben gewoon recht op bescherming tegen zwangerschap en SOA’s. En niet alleen de jongeren.’

We sluiten de première af met een toepasselijke primeur: het eerste lokale homoseksuele koppel gaat in april trouwen: Anne Staal en Xavier Pinto. Dat geeft hoop op groeiende acceptatie binnen de samenleving. Het gaat er niet om dat de eilanden de wet (niet willen) voorgeschreven krijgen, maar dat ze zich bewust moeten worden van de mensenrechten, van het recht op gelijke behandeling. En ook wat het ontbreken van dit recht in het dagelijkse leven betekent voor LHBT’ers.

In Nederland heeft men over het algemeen geen idee wat er speelt in het Caribische deel van het koninkrijk en al helemaal niet dat de mensenrechten structureel worden geschonden. Daarom gaat Kes na zijn eilandentour in gesprek met een aantal hoge heren in Nederland over het idee om de verkorte film ook te vertonen op scholen in Amsterdam, Rotterdam, Den Haag en Utrecht, met als doel de ongelijkheid in het Caribische deel van het Koninkrijk der Nederlanden aan te kaarten. Want, zoals Tweede Kamerlid Han ten Broeke in de film ook opmerkte: ‘Wanneer jouw huurcontract kan worden opgezegd omdat je gay bent en er geen wet ‘Gelijke behandeling’ is, en geen ‘Antidiscriminatiewet’, zijn de basale rechten in het geding. Dan moeten we serieus met elkaar in gesprek gaan.’

Daarom werkt Kes nu aan een verkorte versie van One Kingdom One Love, zodat er ook nog voldoende ruimte blijft voor discussie binnen het lesuur. Om fragmenten te ontdekken die jongeren het meest aanspreken, let hij tijdens de vertoningen goed op hun reacties. Het zijn vooral de stukken van hun dappere leeftijdgenoten Daisha, Quensly en Mili die hun volle aandacht hebben. Uit hun reacties na afloop maakt Kes op dat het laatste woord over gelijke rechten en acceptatie van LHBT’ers nog lang niet is gevallen. Bonaire heeft een mondige jeugd. Een kwestie van tijd dus, want de jeugd heeft de toekomst. Dus, ay ay, kapitein Kes, hijs de zeilen, maar kom snel weer terug met One Kingdom One Love, part 2!

Voor meer informatie: www.onekingdom.nl, www.dushinproud.com Of stuur een mailtje naar: eqbonaire@gmail.com.

Het artikel ‘One Kingdom One Love’ verscheen 20 februari in het Antilliaans Dagblad. Klik hier om het originele artikel te downloaden.