Mickeltherapie: de weg naar het licht!

Christel Cosijn - Mickeltherapie
Nikita viert vakantie met haar eilandfamilie die momenteel in Nederland is. Ze heeft geen tijd voor Skype. Ondertussen is het bij mij bepaald geen komkommertijd. Ik ben druk met de schrijftrajecten waar zelfs iemand uit Amerika aan meedoet. Via de achterdeur van Facebook benadert een onbekende jongedame me. Ze woont hier nog niet zo lang en is enthousiast om schrijftraining voor jongeren op Bonaire op te zetten en of ik haar kan helpen. Voorzichtig probeer ik te peilen wat ze precies van me verlangt. De onlinetherapie en –coaching vergt al mijn aandacht en ik twijfel of ik energie wil stoppen in een vaag plan van iemand die ik niet ken.

Doordat ik geneigd ben om prioriteiten en bijzaken om te draaien, omdat bijzaken vaak gezelliger zijn, besluit ik Luisa, zoals de dame in kwestie heet, toch te ontmoeten. Nadat we onze afspraak een aantal keren hebben uitgesteld is het zover. Via haar Facebookpagina had ik al een eerste indruk gekregen van haar persoonlijkheid. Een frisse kijk op het leven, zeer vrijgevochten en heel veel meegemaakt. Hoewel ze op krukken aankwam op het eiland, danst ze inmiddels de sterren van de hemel, rijdt paard en fietst het hele eiland over. Hoe ze dat allemaal zo voor elkaar kreeg, lijkt me erg interessant.

Mickeltherapie

Met een café latte en een sigaret zit Luisa op het terras te wachten. Vanwege mijn opvliegers verhuizen we naar de airco. Luisa kijkt me zwijgend en ietwat onderzoekend aan en zegt dan: ‘Jij bent toch ook therapeut?’ Ik antwoord bevestigend maar de vraag overrompelt me. ‘Ik wil nog een paar dingen uitzoeken. Wil je me helpen?’ Ik voel hoe ik relax. Alles klopt. Op deze kans heb ik gewacht! Twee uur later zijn we het samen eens dat een openbare gelegenheid niet de optimale condities biedt voor toekomstige ontmoetingen. Ik vraag haar nog hoe ze zo goed heeft geleerd om mensen en dingen uit haar leven te weren die niet goed voelen voor haar. ‘Mickeltherapie!’ is haar antwoord. ‘Ik neem het dinsdag wel mee.’

‘Wit,’ merkt Luisa op als ze om zich heen kijkt in mijn pas gewitte huiskamer, ‘Geen gebroken wit, maar spierwit. Het voelt goed hier.’ Er zijn twee grote houten tafels beschikbaar, een kleine sofa en een relaxstoel. Ze mag kiezen waar ze gaat zitten. Luisa besluit om op de – ongeveegde- achterporch op de grond te gaan zitten en steekt een sigaret op. Ik ga bij haar zitten. Op een stoel. Ze praat honderduit. Af en toe haak ik in met een vraag of vertel iets over mezelf. De sfeer is zo prettig dat ik aan het eind van de sessie vraag of ze de maaltijd met me wil delen: verse barracuda met zoete aardappel uit de oven. Tijdens het koken zet ze haar levenslijn voor me op een groot stuk papier, met boven de lijn symbolen van fijne dingen en onder de lijn niet-fijne dingen. Terwijl ik in de keuken ben, begeleidt ze haar werk hardop met commentaar. Ze kiest heel bewust de kleuren waar ze mee werkt. Totdat het haar te veel wordt. Ze verdwijnt naar de porch en blaast de confrontatie met het verleden in grote rookwolken van zich af. Weer binnen maakt ze snel de opdracht af. Uiteindelijk verscheurt en verbrandt ze ritueel haar oude levenslijn en veegt daarna, even symbolisch, de stoffige porch.

Chronische vermoeidheid en burn-outklachten

Luisa wil nog maar een ding: met haar eigen waarheid op weg naar het licht. Haar geheime wapen is Mickeltherapie. Nieuwsgierig blader ik door de handleiding. ‘Hartcommunicatie’, staat er op de folder,’verandering start daar waar bewustzijn begint.’ Mickeltherapie komt er op neer dat je leert luisteren naar de signalen die je hart je stuurt in de vorm van emoties en gevoelens. Luisa leerde veel van Peggy Smith die in Nederland mensen begeleidt die herstellen van chronische vermoeidheid en burn-outklachten. Iedereen heeft zijn eigen waarheid, je hart is hier heel duidelijk in. Zodra je die waarheid gaat onderdrukken, krijg je klachten. Hoe langer je ze onderdrukt, hoe groter de klachten. Luisa is het levende bewijs dat Mickeltherapie werkt.

Ze lag twee jaar op bed met ernstige vermoeidheidsklachten. En ook toen ze na haar ongeluk in een rolstoel belandde, kwam ze met behulp van Mickeltherapie opnieuw op de been. Ze heeft nu vooral behoefte aan zo basic mogelijk. Weg met alle ruis. Haar enige bezit is haar eigen waarheid en haar verlangen om het pad naar het licht te volgen. En daarvoor hoeft ze alleen maar steeds rechtdoor, weet ze. Vorige week verhuisde ze daarom met haar bescheiden inboedel uit haar starterswoning naar een container op een knoek. Luisa doet voor hoe het anders kan. Dat je veel gelukkiger kunt worden zonder al te veel luxe. Ik kijk uit naar onze volgende ontmoeting. En naar al haar ideeën over de volgende stap op weg naar het licht. Ze komt er. Daar twijfel ik geen seconde aan. In de toekomst steekt Luisa geen sigaretten meer aan, maar het licht van anderen. Maar daar komt ze zelf nog wel achter. One step at the time.

Christel Cosijn, in: Amigoe, 6 augustus 2015.