Het is zwaarbewolkt en regenachtig op Bonaire. Om me heen wordt een aantal huisjes verbouwd en ik ben dolgelukkig dat het stof even neerslaat door de buien. Het dagje Klein Bonaire met Richelle schuift daardoor even op en dat is maar goed ook, want door de vakantie vergeet ik bijna mijn column. Tijd voor wat geheugentraining? Ik doe een digitale test. De uitslag adviseert me wat aan mijn concentratie te doen. Dat is geen verrassing voor een ADHD’er.
Een timer helpt altijd goed om me weer bewuster te worden van het verstrijken van de tijd. De eierwekker heeft allang plaats gemaakt voor mijn mobiele telefoon. Ik stel hem in op een uur en mompel in mezelf: ‘Nou Christel, laat maar eens zien wat jij allemaal kunt doen in een uur.’ Ik heb namelijk de neiging om alles door elkaar te doen, waardoor ik vergeet wat ik ging doen.
Dat gaat zo. Als eerste kies ik een taak waar ik consequent een hekel aan heb: het huishouden. Ik pak de stofzuiger, zet hem in de huiskamer. Dan valt mijn oog op een vlek op het kleed dat op de bank ligt. Die haal ik eraf en loop naar de wasmand om te kijken wat er nog meer gewassen moet worden. Onderweg kom ik langs de badkamer. De handdoek en het badmatje kunnen ook wel mee de was in en voordat ik het weet sta ik ineens de badkamer te boenen. Het wc-papier is bijna op dus ga ik op mijn bureau op zoek naar het boodschappenlijstje. Snel check ik de timer. Nog drie kwartier te gaan. Ik zet Facebook aan. Ik heb immers best al een kleine break verdiend, vind ik.
Totdat Frank erg ziek werd
De eerste twee berichtjes verontrusten me direct. Ze gaan over Frank, de neef van Nikita’s vader. Toen Alex emigreerde naar Bonaire begon hij het avontuur bij Frank en Henk, zijn twee neven. Je kon hun bulderende lach al van ver horen. Als je de een zag, was de ander niet ver uit de buurt. Na hun studie in Nederland kwamen beide neven weer terug. Uiteindelijk bleef alleen Frank, die inmiddels ook kinderen had, definitief op Bonaire wonen. Natuurlijk tot grote vreugde van Nikita en Alex.
Totdat Frank vorig jaar ernstig ziek werd. Onderzoeken wezen uit dat hij een nieuwe lever nodig heeft. Inmiddels wacht hij in Rotterdam al maanden op een donor. Elk uur kan zijn laatste zijn. Daarom wenst Henk op Facebook dat zijn broertje maar snel de oude mag worden. Het andere bericht laat weten dat de dochters van Frank, inmiddels 15 en 10 jaar oud, ook zijn gearriveerd in Rotterdam. Samen met hun moeder Barbara. Eigenlijk zouden ze pas in juli naar Nederland gaan. Het leven van Frank hangt nu af van iemand die ooit zo nobel was, zichzelf als orgaandonor op te geven.
Bikini’s passen
Dan appt Nikita me. Ze was graag even langs gegaan in Rotterdam om haar nichtjes te steunen maar de kritieke toestand van Frank stond het niet toe. In plaats daarvan gaat ze dan maar bikini’s passen. Ze stuurt me foto’s en we bespreken de modellen totdat plotseling de timer afgaat. Oei! Helemaal vergeten! Onverstoorbaar app ik door. Contact met Nikita gaat immers altijd voor. En al helemaal voor die stomme huishoudklusjes.
Daarna klets ik even bij met Richelle die in de huiskamer bezig is aan onze nieuwste website. Haar benen jeuken enorm van het werken in de tuin. Als dank voor het omzagen hebben de twee ‘name trees’ haar een allergische reactie gegeven. Ik vertel haar over Frank en denk terug aan vroeger.
Toen Nikita werd geboren moest ik nog een paar maanden voor de klas staan totdat mijn contract was afgelopen. Frank en Barbara pasten toen een paar weken op haar. Stapeldol waren ze op Nikita en dat is nooit veranderd al hebben ze nu zelf twee dochters. Mijn gedachten gaan onwillekeurig naar Marlon die een maand geleden zijn zoon Kai van 16 achterliet. Zo verdrietig als kinderen zo jong al een ouder moeten missen. Errol zat ook nog maar amper op de middelbare school toen zijn vader overleed. Maar zo mag ik niet denken. En zo wil ik niet denken! Er is immers nog hoop. Op Facebook roep ik vrienden op om kaarsjes voor Frank te branden. Binnen no time zijn er tientallen reacties. Ik hou van Facebook.
De seconden tikken door
In een uurtje kun je dus veel doen. Maar ook net zoveel laten. Als ik terugkijk op mijn concentratieboog was deze het langst tijdens mijn app met Nikita. Met een schuin oog kijk ik naar de timer. Nog twee minuten. De seconden tikken door. Heel rustig, alsof er niets aan de hand is aan de andere kant van de wereld, waar eveneens de seconden door tikken. Mijn timer kan ik opnieuw instellen. Die van Frank niet.
Ondanks dat ik wist dat de tijd bijna op was, schrik ik toch op van het geluid. Op naar het aardse leven: naar de stofzuiger en de wasmachine. De timer laat ik maar even voor wat hij is en steek wat kaarsjes aan. ‘God, heeft u misschien ook geheugentraining nodig? U bent namelijk een lever vergeten in Rotterdam!’
Check je donorregistratie hier: www.donorregister.nl
Christel Cosijn, in Amigoe, 12 mei 2016.
