Mount Everest kind

Mount Everest

De hittegolf van de afgelopen dagen dreef Richelle en mij de bioscoop in. Echter niet de airco maar de sneeuwbeelden van ‘Everest’ bezorgden ons kippenvel. Een true story over twee verschillende groepen die in mei 1996 een expeditie maakten naar de besneeuwde top van de Mount Everest. Na de dramatische afloop vroegen we ons verbijsterd af wat iemand bezielt om zijn leven te wagen voor een berg. In dit geval gaat het om de allerhoogste bergpiek ter wereld. De ‘Chomolungma‘, zoals hij oorspronkelijk heet ligt in de Himalaya’s op de grens van Tibet en Nepal. De Engelsen gaven ‘Peak 15’ in 1865 de naam ‘Mount Everest’, vernoemd naar de Britse geodeet George Everest.

Boven de acht kilometer kan je lichaam zich al snel niet meer aanpassen. Veel alpinisten worden hoogteziek, sneeuwblind, raken bevangen door de ijle lucht of krijgen plotseling hoogtevrees. Sommigen worden bedolven onder een sneeuwlawine of vriezen dood door uitputting. Elke stap kan fataal zijn, want sinds Edmund Hillary in 1953 de top haalde eiste de stenen gigant al meer dan 200 levens.

Death zone

Degenen die toch via deze ‘Death Zone’ het dak van de wereld bereiken, keren niet altijd levend naar het basiskamp terug. Uiteraard spelen expeditieleider, alpinist en uitrusting een grote rol, echter de hoofdrol is vergeven aan het weer dat elk ogenblik kan veranderen. Dan wordt de expeditie soms uren of dagen onderbroken tot er een ‘window’ is; een rustige tijd waarin de tocht kan worden voortgezet. Het komt niet zelden voor dat bevroren neuzen, vingers, tenen en soms zelfs handen en voeten worden geamputeerd. Veel klimmers liggen langs de route, onzichtbaar ondergesneeuwd. Of, net als Tsewang Paljor, die in 1996 beschutting zocht bij wat nu ‘Green Boot Cave’ heet, en nog steeds dezelfde hurkhouding heeft als toen hij stierf. Nieuwe avonturiers trekken dagelijks over deze hoogste lugubere begraafplaats ter wereld.

Voor China en Nepal is het alpinisme een serieuze business. De vergunningen zijn in 2014 verlaagd van 25.000 euro naar 11.000 euro per persoon. Geruchten gaan dat de huidige manier van de Mount Everest beklimmen, dus met veel sherpa’s (Tibetaanse dragers en gidsen), vaste lijnen en extra zuurstof, uit is. Was vroeger de hoogste top het doel, tegenwoordig is het doel de moeilijkste route.

Brandaris

Zelf heb ik ook een klimervaring. In 1992, toen ik op het topje van de Brandaris stond (142 meter), durfde ik niet meer naar beneden. Maar toen ik om een helikopter vroeg werd ik hartelijk uitgelachen. Van de Mount Everest zou ik daarom liever afdalen met een glijscherm of iets dergelijks. Het moet adembenemend zijn om daar in die stille witte wereld rond te zweven. Diep in mijn hart hoop ik natuurlijk dat Nikita nooit zulke gevaarlijke dingen gaat doen, maar je weet maar nooit. Op dit moment reikt haar budget goddank niet verder dan een bezoekje aan het racecircuit op Zandvoort en ligt ze vooralsnog na elke stage dag knock-out. In de tijd waarin de twee expedities plaats vonden, was Nikita pas een paar maanden oud.

Bacuna

Vanaf 1992 woonde ik met haar vader op Bacuna, in een huisje dat later het winkeltje van de Vlindertuin werd. Het was er muis- en muisstil. Je hoorde alleen de wind over de kunuku waaien en wat flarden van de brommende generator. Soms werd mijn siësta verstoord door leguanenjagers op het dijkje. En als tegen zonsondergang de flamingo’s gakkend overvlogen, kon je hun ruisende vleugels bijna aanraken. Als de poort openstond liepen er ezels op het terrein waar onze honden tegen te keer gingen. We leefden eenvoudig, ver van de buitenwereld en zonder tv of telefoon. Mobiele telefoons waren nog niet in beeld, noch computers, dus laat staan wifi! Ik had het niet willen missen, maar ik zou ook niet meer terug willen naar hoe het toen was. Voordat Nikita werd geboren gingen we soms met tien video’s naar huis. Voornamelijk illegale kopieën waarvan je maar moest afwachten of ze het deden.

Mount-Everest-kind

Die klimmotivatie van alpinisten blijft me een raadsel, maar zij begrijpen misschien op hun beurt niet waarom iemand bijvoorbeeld een kind wil. Kinderen kosten immers bergen tijd en geld en uiteindelijk verlaten ze ook nog eens het nest. Nikita streek zelfs tien horizontale Mount Everesten verderop neer. Het bereik is vaak gebrekkig en de contactmomenten schaars. Maar àls er dan een lief appje binnenkomt of er is zo’n heerlijk skype-moment, smelt mijn metersdikke gemis als sneeuw voor de zon. Er is dus best wel overeenkomst tussen het moederschap en de klim naar de top van de Mount Everest: in het begin gaat het nog wel, maar hoe hoger ik kom, en hoe langer ik haar niet heb geknuffeld, des te zwaarder het wordt.

Wat me voortstuwt is het prachtige uitzicht op de jaren die achter ons liggen en de tijd die we hopelijk nog voor de boeg hebben. Het is inderdaad niet het bereiken van de top, maar de weg zelf met al haar beproevingen, die er werkelijk toe doet. Wel beschouwd is Nikita dus eigenlijk mijn Mount Everest. Ik ben heel benieuwd welke inspirerende routes ze nog voor mij in petto heeft.

Christel Cosijn, in Amigoe, 1 oktober 2015.

Official trailer ‘Everest’