Borstkanker maakte mijn moeder emotieloos

blog-roselieke-githa
In deze blog vertelt Githa, de dochter van Roselieke, hoe zij het heeft ervaren toen haar moeder borstkanker had. En wat zij zou doen als ze in haar moeders schoenen stond.

Tatoeages na borstkanker in ‘Goed Gevoel’

Onlangs gaf ik mijn moeder op voor een interview in Goed Gevoel, een Vlaams magazine. Ik zag het oproepje waarin ‘Goed Gevoel’ zocht naar vrouwen die borstkanker hadden gehad en daar op een positieve manier mee omgingen. Mijn moeder wilde wel meedoen en dat resulteerde in een mooi interview met een gewaagde foto. Het bracht me ook terug naar de tijd toen mijn moeder borstkanker had. Sindsdien is er best wat veranderd in mijn leven.

Lees de blog Borstkanker maakte mijn moeder emotieloos verder op www.monkeyway.nl.

Heb jij ook iets indringends of bijzonders meegemaakt wat je op www.monkeyway.nl wilt delen? Schrijf ons! christel@monkeyway.nl

De ontboezeming van mijn zus

blog-roselieke
Deze blog gaat over de letterlijke en figuurlijke ontboezeming van mijn zus Roselieke. En over hoe borstkanker uiteindelijk haar leven verrijkte.

Roselieke stond deze maand paginagroot in het Vlaams magazine Goed Gevoel. Omdat op Bonaire nergens een exemplaar te krijgen was, stuurde ze me er foto’s van. Vanwege het borstkankerthema in oktober werd ze samen met een aantal andere vrouwen geïnterviewd over het symbool van hun strijd. Dit was uiteraard voor iedereen anders. Roselieke had gekozen voor een tatoeage op de plaats waar eerst haar borst zat. Ze had heel toepasselijk voor een roos gekozen, als symbool voor een nieuw begin.

Lees de blog De ontboezeming van mijn zus verder op www.monkeyway.nl.

Heb jij ook iets indringends of bijzonders meegemaakt wat je op www.monkeyway.nl wilt delen? Schrijf ons! christel@monkeyway.nl

Lilly uit Londen

Blog Lilly uit Londen Monkeyway
Terwijl in Europa de dagen weer kouder en korter worden, trotseren wij in het Caribisch Gebied orkanen als Matthew. Deze orkanen zijn een enorme bedreiging voor mens en milieu. Hoewel de ABC-eilanden goeddeels gespaard bleven van Matthews razernij, viel er behoorlijk wat regen en blijken vooral de kusten te zijn beschadigd door de onstuimige zee.

Directieoverleg op de beach

Maar dan schijnt eindelijk de zon weer en dat betekent tijd maken voor ons favoriete werk: ‘directieoverleg at the beach’. Als we aankomen op ons vertrouwde strand zien we dat er niet veel zand over is. Het water staat erg hoog. Tot aan de houten parasols. Onze strandstoelenman verwelkomt ons en vertelt in geuren en kleuren tot hoe hoog het water is gekomen. En wat een troep er aan land spoelde. Hij wijst op de enorme hopen bijeen geharkte slierten zeewier als bewijs.

Lilly uit Londen

De twee strandstoelen met kleurige badhanddoeken naast ons zijn verlaten. Maar niet voor lang. Drie dames nemen plaats. Kirsten, Marian en Lilly.

Kirsten vertelt ons dat zij en haar zus een Hollandse moeder hebben en dat ze in Londen wonen. Kirsten werkt als neuropsycholoog voor een soort GGZ en haar zus als business advocaat. Marian is nog moe van de lange reis en doet een poging om een dutje te doen. Maar Kirsten wil op verkenning.

Daar is Lilly het helemaal mee eens. Ogenschijnlijk rustig, maar in afwachting van een beslissing observeert ze heimelijk de dames vanachter haar nieuwe zonnebril.

blog-lilly-uit-londen

Maar Lilly wordt ook wat onrustig van de hoge golven. Ze vindt de zee maar niks en hoopt dat ze er niet nog een keer in moet. Haar kapsel raakt er ook zo van door de war. Bovendien wordt het na die lange vlucht uit Londen, hoogtijd om weer eens flink de pootjes te strekken. Maar, keurig opgevoed als ze is, wacht ze geduldig tot Kirsten en Marian klaar zijn om Aruba te gaan ontdekken. We geven ze nog snel het nummer van een taxi van een goede vriend door en dan gaan ze met zijn drietjes op verkenning.

Met haar nieuwe zonnebril op is ze wel gelijk de hipste hond op ‘The High Rise’.

Dag Lilly uit Londen. You really rock!

Fijn weekend!

Liefs,

Richelle en Christel

Rouwverwerking en borstkanker, Gudrun Bongaerts

Rouwverwerking en borstkanker, Gudrun Bongaerts
In oktober krijgt borstkanker extra aandacht. Een thema dat helaas nog steeds erg actueel is. Deze Monkeywayblog gaat over de rouwverwerking van Gudrun Bongaerts (1968), die haar zus verloor aan borstkanker. Ter verwerking van de dood van haar zus schreef Gudrun een aantal jaren geleden haar literair debuut ‘Merel en ik’, waarin zij zowel zichzelf als haar zus Hilde een stem geeft.

Binnenkort schrijft Gundrun voor Monkeyway een aantal gastblogs. Over rouwverwerking. En over bipolaire stoornis bij jongeren. Heb jij ook iets indringends of bijzonders meegemaakt wat je hier wilt delen? Schrijf me! christel@monkeyway.nl

Lees de blog Rouwverwerking en borstkanker, Gudrun Bongaerts verder op www.monkeyway.nl.

Pippi Langkous en de Monkeywaychallenge

Monkeywaychallenge

Pippi Langkous en de Monkeywaychallenge

In deze blog vertel ik hoe Pippi Langkous me op het idee bracht van de Monkeywaychallenge.

En hoe jij een GRATIS Monkeywaytraject ter waarde van 350 euro wint!

Lees Pippi Langkous en de Monkeywaychallenge verder op www.monkeyway.nl.

Christels Monkeywayblog

Christels Monkeywayblog

Je hebt mijn Monkeywayblog ontdekt!

Geen idee hoe je bij mijn Monkeywayblog verzeild bent geraakt, maar voel je vooral welkom. Je bent welkom om rond te snuffelen, mee te lezen en te reageren. En voor zaken die je liever privé houdt, mag je me ook altijd hier mailen: christel@monkeyway.nl.

Oeps! Mocht je nog niet weten wat Monkeyway is, neem dan snel een kijkje op www.monkeyway.nl.

Lees Christels Monkeywayblog verder op www.monkeyway.nl

De allerlaatste Uitgevlogen

Bursalen Bonaire - 2013

De nieuwe bursalen maken zich klaar om uit te vliegen. Stress dus. Maar zo ver van huis word je snel volwassen. Was ik drie jaar geleden nog bezorgd om Nikita, nu is zij bezorgd om mij. De Real Meal Revolutie uit de vorige column voerde mij namelijk naar een nog extremere manier om koolhydraten te vermijden. En dat vindt ze maar niks. Maar dat verhaal bewaar ik voor later, want voor de allerlaatste Uitgevlogen vroeg ik Nikita om een terugblik.

‘Het derde jaar heb ik als zeer leerzaam en positief ervaren. Ik heb stage gelopen in een jeugddetentie, een ervaring die ik niet had willen missen! Ik werd zo leuk en warm opgevangen door mijn collega’s en heb er veel geleerd. Niet alleen qua studie maar ook over mezelf. Ik heb grenzen leren aangeven en een andere kijk gekregen op mijn omgeving. Ook voel ik me niet meer buitengesloten of alleen, zoals ik de twee voorgaande jaren wel heb ervaren. Dat was voornamelijk op school, door de houding van medestudenten.

Het eerste jaar was het ergste. Uiteraard verlangde ik enorm naar huis. Misschien omdat ze op school deden aan een soort indirecte discriminatie. Dit kwam doordat ik anders dacht en anders reageerde, niet alle trends en gewoontes kende en natuurlijk ook door de afwezigheid van gezamenlijke jeugdervaringen. Uiteindelijk werd ik genegeerd want ik hoorde bij niet één groepje. Niet omdat niemand me mocht, maar meer omdat ik nergens een klik voelde. Wellicht was ik daar zelf ook schuldig aan. Inmiddels hoor ik nog steeds niet bij een groepje, maar ga wel met iedereen om.

Medestudenten zijn nu juist geïnteresseerd in mij en ook in Bonaire. Op mijn beurt vraag ik naar hun achtergrond. Ik ontmoet zo steeds meer mensen met een interessant levensverhaal. En iedereen is zichzelf. With age everything gets better and more simple, I guess. Maar die schoolcontacten gaan niet verder dan school. Alleen met het meisje waarmee ik de eerste twee jaar in de klas zat, ga ik na school soms ook om, al is zij het tegenovergestelde van mij. En natuurlijk mijn Marokkaanse buurvrouw. Zij is al wat ouder en heeft kinderen, maar ze is leuk en gezellig.

Nikita - moderne dochter

Nu het gemis aan vriendschappen sterker wordt, trek ik er vaker op uit. Naar een goed concert bijvoorbeeld. Ik zoek online naar de goedkoopste kaartjes. Dan spreek ik af met mijn eilandvrienden en -vriendinnen die inmiddels ook in Nederland wonen. Daar voel ik me het meest bij op mijn gemak. Sinds kort ben ik vrijwilligster in een dierenopvang. Na het schoonmaken mag ik lekker met de honden spelen. En ik kijk uit naar de zomervakantie, dan ga ik misschien met mijn vader naar Valencia. Dat wil ik al zo lang.

Nog één jaar dus. Maar dan? Mijn missie is jongeren helpen door middel van coaching en/of training om zichzelf verder te ontwikkelen. Maar dat kan op zoveel manieren,dat maakt het moeilijk om over mijn toekomst na te denken. Ga ik gelijk terug naar de eilanden of blijf ik hier om meer ervaring op te doen? Misschien nog een deeltijdstudie? Iets met kunst dan, want die functie in de gevangenis leek me super. Ik zie hier veel werk en ontwikkelmogelijkheden voor mezelf. Ach, I just go with the flow. I don’t fight the waves but let them show me the way.

De nieuwe bursalen doen er goed aan om niet uitsluitend te studeren, maar ook om er op uit te trekken en te genieten van alle mogelijkheden hier. Zoek aansluiting bij anderen door gemeenschappelijke interesses, sport of ga uit, spreek af met vrienden, bezoek attracties, popconcerten of verken Europa, zodat wanneer je terugkeert naar de eilanden niet baalt dat daar niet veel te doen is. Maar verlies nooit je doel uit het oog. Ik ken bijvoorbeeld

Nederlandse studenten die naar drank stinken tijdens de les. Als je te veel feest, kom je uiteindelijk thuis zonder diploma. Maar, je moet dan nog wel je schuld aflossen. Mocht je studie niet bevallen, dan kun je het beste zo snel mogelijk stoppen en eventueel een andere kiezen. Heb je problemen? Zoek hulp!

Ik ergerde me eerst best wel aan het Nederlandse gezeur hier over het weer, maar dat is zinloos. Het weer is hier vaak k*t. Accept it.

En als laatste, ga niet lopen stressen! Rennen voor het openbaar vervoer – terwijl je naar huis gaat- is dom, want een paar minuten later komt er weer een. Wat ik heb overgenomen hier is op tijd komen. En dat is een kwestie van op tijd vertrekken. Stick to your true self, maar ontwikkel jezelf wel. Exito!’

Column Om op te vreten

Nikita doet het goed. Errol heeft een baan. Het columnavontuur zit erop. Lieve lezers, masha danki voor jullie tijd en interesse. Wil je me blijven volgen? Super! Na de zomervakantie ga ik over van alles en nog wat bloggen. Het fijne is dat we dan onderaan de blog met elkaar in gesprek kunnen. Spannend, want die eerste blog gaat natuurlijk over mijn huidige dieetexperiment: Zero Carbs. Wat wordt het? Top, of de zoveelste dieetflop? Als je een mailtje stuurt naar info@bigbangexpress.com met als titel ‘blog volgen’, dan geef ik je een seintje zodra we online gaan met de nieuwe website. Tot dan!

Christel Cosijn, in: Amigoe, 23 juni 2016.

De Real Meal Revolutie

DRMR

Vaak kom ik ’s morgens op de boulevard andere ‘lopers’ tegen. Ik verdeel ze in twee categorieën: hardlopers en afvallers. De hardlopers zijn slank en pezig. Ze rennen lichtvoetig langs, gedreven door een innerlijk energie. De afvallers zijn niet slank. En ze bewegen ook niet bepaald lichtvoetig.
Opvallend is dat de grootste vetreserve in onze buik wordt meegedragen, als een kostbaarheid, zoals een baby, veilig in moeders buik. Hoewel mijn buffer minimaal is, ben ik toch geen hardloper. Of moet ik zeggen, nog geen hardloper? De afgelopen weken is mijn buik namelijk ‘zomaar’ wat platter geworden. Met ‘zomaar’ bedoel ik niet door het lopen.

Melchior Meijer

Melchior Meijer

Ik experimenteer al 40 jaar met voeding. Je herinnert je misschien nog wel mijn fruitdieetavontuur, waardoor niet mijn vet maar mijn spieren verdwenen. Ondanks mijn voornemen om nooit meer op dieet te gaan, ga ik toch weer voor de bijl. Iemand op de blog van medisch journalist Melchior Meijer gaf me namelijk de link naar De Real Meal Revolutie (DRMR).

Gelukkig vind ik bij Bruna Aruba nog een exemplaar. Ik kwijl nog net niet wanneer ik door de heerlijke recepten blader. Is dit het dieet waar ik 40 jaar naar heb gezocht? Ik hoor Nikita al zuchten: ‘Mam!’ Zij heeft me natuurlijk al die jaren zien worstelen. Zij gelooft in afvallen door bewegen, maar volgens mij zorgt beweging voornamelijk voor getrainde spieren. In elk geval moet en zal ik erachter komen hoe ik mijn gezondheid beter kan beïnvloeden. Ik koop het boek.

Tim Noakes

Professor Tim Noakes

DRMR beschrijft het bantingdieet. Het was heel lang een saai dieet totdat DRMR het hip maakte. Met haar onthutsende ontmaskering van de Westerse koolhydraatleugen veroverde het bantingdieet in rap tempo Zuid-Afrika. Professor Tim Noakes, een van de Zuid-Afrikaanse auteurs, richtte zelfs een organisatie op om ook de aller armste te helpen gezonder te eten.

Met mijn suiker- en graanloze paleolifestyle was ik al een aardig eind op weg, dacht ik. Maar zetmeel blijkt een slimme wolf in schaapskleren. Zetmeel wordt namelijk direct omgezet in suiker. Peulvruchten en bepaalde knollen vallen in deze categorie. En brood, spaghetti, rijst, crackers, pannenkoeken, aardappel, pasteichi, chips en roti sorteren hetzelfde effect als taartjes, koek en snoepgoed. En jawel, ook hetzelfde als fruit. Ze maken je bloedsuikerspiegel instabiel.

Het bantingdieet bestaat eigenlijk uit drie lijstjes; een groen, een oranje en een rood lijstje. Het groene lijstje bevat dingen die ik onbeperkt mag eten: zoals vis, vlees en eieren, maar -verbazingwekkend genoeg- ook romige, vette dingen zoals slagroom, roomboter, roomkaas, dierlijke vetten, kokosolie, olijfolie, mayonaise, -ja echt!- en volle zuivel. Met noten en zuivel ga ik wat experimenteren. Als mijn lijf elke dag voldoende vet binnenkrijgt hoeft het niet langer dat voorraadje mee te sjouwen. Met een gratis platte buik als bonus! Van de oranje lijst mag ik af en toe wat, maar de rode lijst is uit den boze. Om de trek tussen de maaltijden te stillen mag ik een heerlijke zelfgemaakte vetrijke chocoladeshake, die er inderdaad voor zorgt dat ik urenlang geen hap meer door mijn keel krijg.

fat-ladies

De koolhydraatleugen

Professor Tim Noakes legt achterin het boek uit hoe we jarenlang door de voedselindustrie, de medische en de farmaceutische wereld zijn voorgelogen. Eigenlijk is al onze ellende begonnen na de Tweede Wereldoorlog, toen een aantal Amerikaanse politici nieuwe voedingsvoorschriften bedacht. Niet om gezonder te leven maar louter om de Amerikaanse boeren uit de crisis te helpen. Zonder onderzoek werden graan- en maïsproducten gepromoot en daarna deed de suikerindustrie er nog een flinke schep bovenop, of liever gezegd, er doorheen. Toen de voorverpakte bewerkte en gemanipuleerde voedingsindustrie op gang kwam, die beschikbaarheid wereldwijd mogelijk maakte, was de ramp compleet. Mensen werden op een Westers koolhydraatrijk dieet overal steeds dikker en zieker. Welvaartsziekten als diabetes, alzheimer, kanker, hartklachten en reumatische aandoeningen zijn het gevolg van deze koolhydraatleugen. Maar hoe maken koolhydraten ons dan ziek?

Koolhydraten, zo weet Noakes, veroorzaken ontstekingen en beschadigen de aderen, de hersenen, het spijsverteringssysteem en de lever. Cholesterol is een soort ‘repair kit’ en zet zich alleen vast op lekkende aderen, uitsluitend met de bedoeling het lichaam te beschermen. Cholesterol is dus niet de oorzaak van hartproblemen maar het gevolg van de ontstekingen die veroorzaakt zijn door hoge bloedsuikers. En hoge bloedsuikers worden veroorzaakt door overdoses koolhydraten.

Bantingrecept avocado

Wereldwijd Koolhydraten minderen

Dan wereldwijd koolhydraten minderen toch? Waar wachten we nog op?
Zolang de schijf van vijf wordt gepropageerd door regeringen en wordt gesponsord door de voedings- en farmaceutische industrie, kunnen we dat op onze broodbuik schrijven. Koolhydraten worden immers ook in producten gestopt waarin je ze niet zou verwachten. Ik sta daarom al jaren liever zelf in de keuken. Dan weet ik wat ik in mijn lijf stop.
En ik ben niet de enige. Kennis is macht. Als de consument massaal andere dingen eist dan ze wordt voorgeschoteld, wordt ze uiteindelijk op haar wenken bediend. Samen kunnen we het tij keren, zodra we begrijpen hoe.

In elk geval ga ik het zoveelste voedingsexperiment weer aan met mezelf. DRMR klinkt voor mij logisch en veelbelovend. Maar mocht je straks op de boulevard tòch een zachtjes gillende loopster tegenkomen, dan was dit DRMR-verhaal ook niet de hele waarheid. Wordt vervolgd.

Ps
Het avocado-tonijnrecept heb ik bedacht en daarmee won ik een spiraalsnijder op FB bij De Real Meal Revolutie.

Christel Cosijn, in Amigoe, 9 juni 2016.

Sterf als een held!

Prof. dr. H.J. Metselaar
Mijn vader riep zijn hele leven: ‘Ik doneer mijn lichaam later aan de wetenschap.’ En als zijn zes dochters dan – griezelend bij het idee van een aan stukjes gesneden vader – wat achteruit deinsden, kwam er opgewekt achteraan: ‘Jonge dokters moeten toch ook leren snijden?’ En hij meende het. Uiteindelijk stierf hij aan Alzheimer en kwam er niets van zijn donorvoornemen terecht. Hadden zijn nabestaanden toch anders beslist? Een verloren kans voor mijn vader om te sterven als een held. En voor de medische studenten om van hem te leren. Niet-verplicht donorschap is in mijn ogen dan ook een verkapte misdaad tegen de menselijkheid.

Donorregistratie op de eilanden

Het komt neer op melk en boter weggooien om de prijs kunstmatig hoog te houden in plaats van deze gratis weg te geven aan, ik roep maar wat, de voedselbank.
Bonairiaanse transplantatiepatiënten zoals Frank gaan naar Colombia. Daar zijn goede faciliteiten en ook veel donoren wordt beweerd. Of naar Nederland. Wordt donorregistratie op de eilanden een optie? En moet dit dan vrijwillig of verplicht? Het biedt perspectief als iedereen met een Nederlands paspoort, of in afwachting hiervan, gewoon automatisch donor zou zijn; een groter orgaanaanbod, kleinere wachtlijsten en een grotere kans op geslaagde transplantaties.

Verplicht donorschap: ja of nee?

In Nederland laait steeds weer de discussie op over het invoeren van een verplicht donorschap. Maar ondanks – of wellicht dankzij – de discussies verandert er niets. Donor worden is op eigen initiatief. Het donorcodicil is vervangen door registratie via internet. Ik zeg: ‘Gelijk doen!’ Want waarom denk je recht te hebben op een orgaan van een ander als die ander niet kan rekenen op jou?

Donororganen - Loesje
Misschien denk ik te simpel, maar wat is er echt op tegen om acht mensenlevens te kunnen redden met je hart, twee nieren, twee longen, je lever, je alvleesklier en je dunne darm? Gemiddeld gaan er van één donor drie organen naar een patiënt, er komt heel wat kijken bij een transplantatie. Bovendien is de kans om daadwerkelijk te kunnen doneren vrij klein. De kans dat je een donor nodig hebt is vele male groter. Bizar dat als het anders was afgelopen met Frank, hij het leven had kunnen redden van iemand anders.

Wachtlijsten

In Nederland zijn de wachtlijsten gigantisch, want meestal zijn donoren mensen die op Intensive Care overlijden. Zoals bij Frank bijna gebeurde door het uitblijven van een donorlever. Tijdens de slopende weken op nummer één van de wachtlijst bleef het akelig stil. Tot twee keer toe gaven de artsen hem 0% levenskans. Dat sloeg bij iedereen in als een bom. Ook Nikita was behoorlijk overstuur. Onafgebroken aangemoedigd door zijn meiden en familie wisten de artsen het wonderbaarlijk genoeg toch steeds weer te rekken.

Lof voor prof. dr. Metselaar en zijn team in het Erasmus MC

Toen appte Nikita me: ‘Er is een lever!’ Toevallig was ze in Den Haag bij haar eilandfamilie. Ik zat met dik kippenvel en we huilden allemaal van geluk. Net als haar vader die ze even later sprak. Spannende uren tijdens de operatie. En alle uren daarna.
Alle lof voor prof. dr. Metselaar en zijn team! Deze specialist maakt zich al jaren hard voor meer leveronderzoek. Hij voorziet een grote toename van leververvetting.
Na de transplantatie steeg Franks levenskans direct van 0 naar 60%. Een paar dagen later ontwaakte hij uit zijn coma. Met nog een lange weg voor de boeg, groeit nu stilletje de hoop dat hij in juli toch zijn 43ste verjaardag kan vieren. Samen met zijn meiden, die nu weer even terug naar Bonaire zijn.

Er zijn helaas ook negatieve geluiden. Mensen hebben angst om al te worden ‘verdeeld’ voordat ze werkelijk dood zijn. Ik vraag Nikita hoe zij tegen het donorschap aankijkt.

Hi mam,

Ik ben nog geen donor, maar wil het wel worden.

Voordat oom Frank zo ziek werd was ik meer tegen dan voor. Vóór donorschap omdat ik andere mensen kan helpen, ik ben dan toch dood dus wat maakt het uit. Dat idee.

En tegen donorschap omdat er toch de gedachte speelt over de ziel en rust. Meer het spirituele gedoe, zo van ben ik wel ‘at peace’ als iemand anders iets van mijn lichaam heeft? En is mijn ziel dan wel vrij als ik dat doe, of ben ik dan een soort van ‘half stuck’ hier in deze wereld? Dat soort vragen gaan dan door mijn hoofd. Ze spelen nog steeds mee, maar ik heb nu van heel dichtbij meegemaakt hoeveel een donor kan betekenen voor een levende. Dit verandert wel een beetje mijn perspectief, al heb ik dus ook nog wel die andere gedachten. Maar ik wil wel donor worden.

Dat lijkt me fijn voer voor een diepgaand gesprek. En het lijkt me een discussie waard om BES-inwoners met een Nederlands paspoort eveneens de mogelijkheid te geven om zich te registreren. Voor de Digi-D-drempel valt vast wel een oplossing te bedenken.

Sterven als een held

Natuurlijk blijft het altijd zwaar om een dierbare te verliezen, maar ik griezel al lang niet meer bij het idee van donorschap. Want als anderen redden de laatste daad van je leven is, dan sterf je in elk geval als een held! Daarom bij deze mijn onuitsprekelijke dank aan alle donorhelden en donorhelden in spé ter wereld. En in het bijzonder onze dank aan de held van Frank!

Meer info vind je op www.transplantatiestichting.nl

Christel Cosijn, in Amigoe, 26 mei 2016.